Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η ανθρώπινη φύση δίνει ιστορικά μια μάχη συνείδησης, με ζωηρά χαρακτηριστικά πείσματος. Ανάμεσα στις χειρότερες εκδοχές του εαυτού της, και το ισοδύναμο της αξιοπρέπειας. Που έχει την πληθυντική χρησιμότητα να προσφέρει την έννοια του παραδείγματος, της εξαίρεσης. Ώστε να χαρίζει κουράγιο, και να πηγαίνουμε πιο μακριά.
Η χυδαιότητα των μηνυμάτων κατά του Κώστα Μπακογιάννη, με μοχλό τη δολοφονία του πατέρα του, μάρτυρα της Δημοκρατίας, Παύλου Μπακογιάννη, δεν σηκώνει “βαριά” ανάλυση και σχολιασμούς. Χαρακτηρίζει τους ίδιους τους κομιστές της χυδαιότητας, και μας θυμίζει άγαρμπα και απροκάλυπτα τη διαρκή πτώση και παρακμή στην οποία έχει καταδικαστεί η ελληνική κοινωνία, ειδικά από τη στιγμή που τα άκρα και οι ακρότητες, οριζόντια στο πολιτικό φάσμα, κυριαρχούν στον δημόσιο βίο.
Ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν το ισοδύναμο της αξιοπρέπειας απέναντι στη χυδαιότητα. Της μετριοπάθειας απέναντι στην υστερία. Της σύνθεσης και της συνεννόησης, απέναντι στη διαίρεση και τον διχασμό.
Στον ωκεανό του μίσους άλλωστε, οι πρώτοι που συνήθως πνίγονται, είναι εκείνοι που… φουσκώνουν τα κύματα του εθνικού και κοινωνικού διχασμού.
Όσο για τον Κώστα Μπακογιάννη, η διαδρομή του στον δημόσιο βίο επιβεβαιώνει την… υποψία της ιατρικής επιστήμης ότι, τα γονίδια κληρονομούνται. Ειδικά εκείνα που είναι προορισμένα να διαχέουν το φως. Το φως που, στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι.
ΥΓ: Εννοείται ότι, εδώ είναι και… δεν πάνε πουθενά. Και ο Κώστας, και η αλεξίσφαιρη μνήμη του μπάμπα του.
