Ανορθογραφίες
Γράφει ο… Insider
Τα ΜΜΕ, μαζί και από κοινού με τη Δικαιοσύνη, είναι οι πυλώνες θεσμικού αποτυπώματος που έχουν πληγεί περισσότερο από κάθε άλλον στη χώρα μας, στην εποχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων. Τόσο στον πυρήνα της περιόδου της μνημονιακής καταστροφής, με τις βαριές συνέπειες για την εθνική υπόσταση αλλά και για τη φτωχοποίηση της κοινωνίας, όσο και στα χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι και σήμερα, με εμφανή, ορατή και αυταπόδεικτη την αδυναμία να ξεπεράσουν τις δραματικές συνέπειες που προκάλεσαν τα Μνημόνια στον εθνικό ιστό.
Η δημοσιογραφία, από κριτής και ελεγκτής της πολιτικής, έγινε… οικοδέσποινά της. Εξαρτώμενη και… ενσωματωμένη, σε μελαγχολικά πληθυντικές περιπτώσεις, με παρουσιαστές εκπομπών σε ρόλο κομματικού… χούλιγκαν, ή έστω αναγνώστη non-papers, με επιχειρηματολογία εξοργιστικά προσβλητική για την κοινή λογική.
Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές έχετε ακούσει πολιτικούς να απευθύνονται στους παρουσιαστές μιας ειδησεογραφικής εκπομπής ή ενός δελτίου ειδήσεων, και να λένε… «σας ευχαριστώ για την πρόσκληση». Απογοητευτικό και δυστυχώς παγιωμένο.
Ο πολίτης-τηλεθεατής εθίζεται σε αυτή τη στρεβλωτική και παραποιημένη σχέση που διαμορφώνεται ανάμεσα στον πολιτικό και τον δημοσιογράφο. Χάνει την εμπιστοσύνη του προς τα ΜΜΕ. Και γυρίζει την πλάτη στην ενημέρωση από αυτά. Τα απαξιώνει και τα ακυρώνει. Όχι μόνο σε επίπεδο τηλεθέασης, ακροαματικότητας, απήχησης. Αλλά κυρίως σε επίπεδο παρέμβασης στον δημόσιο βίο και τη διαμόρφωση των εξελίξεων που μας αφορούν.
Αντί για «ανάκριση»… «πρόσκληση» (σε φιλική κουβέντα)
Η δημοσιογραφία έχει τη διαρκεί υποχρέωση να ελέγχει την εξουσία. Να ερευνά και να αποκαλύπτει. Σκάνδαλα, αρρυθμίες, κακώς κείμενα. Να στριμώχνει εκείνους που έχουν εξουσιοδοτηθεί από τους πολίτες με το δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή τους. Για το παρόν και το μέλλον τους.
Αυτή βεβαίως είναι η ιδεώδης, ή έστω μια ιδανική εκδοχή της δημοσιογραφίας. Δεν έχει σχέση με το πώς ασκείται η δημοσιογραφία στη χώρα μας, τα πολλά τελευταία χρόνια. Στην εποχή της εθνικής τραγωδίας των ΜΜΕ, με τη διάλυση των μεγάλων και ισχυρών ιδιοκτησιών, και τη μετατροπή της πλειοψηφίας των ΜΜΕ σε συμμετόχους σε… συσσίτια διαφημιστικών προγραμμάτων.
Κάπως έτσι, οι δημοσιογράφοι «προσκαλούν» στις εκπομπές τους πολιτικούς, από τη Βουλή και την Αυτοδιοίκηση. Και τους αντιμετωπίζουν ως… φιλόξενοι οικοδεσπότες. Δεν τους στριμώχνουν, δεν τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, δεν απαιτούν συγκεκριμένες και πειστικές απαντήσεις σε συγκεκριμένες και στοιχειοθετημένες ερωτήσεις.
Η… φιλική κουβέντα βέβαια, γίνεται απολύτως αισθητή από το ακροατήριο που την παρακολουθεί. Και λειτουργεί αθροιστικά, προσθετικά και σωρευτικά για την απαξίωση και των δυο χώρων. Της δημοσιογραφίας και της πολιτικής. Με τις αναμενόμενες, οδυνηρές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία και το μέλλον του τόπου.
Οι ελαστικές συνειδήσεις…
Το σημερινό κατάντημα της δημοσιογραφίας στη χώρα έχει κεντρικό ρόλο στην εθνική παρακμή. Στη διαμόρφωση και παγίωση συνθηκών και παραμέτρων φθοράς για το εθνικό υποκείμενο, που δεν έχουν επιτρέψει στη χώρα μας, το έθνος που ακόμη απαντάται στη διαδρομή της Ιστορίας του ανθρώπου ως το «μαιευτήριο» της Δημοκρατίας, να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Να σηκώσει κεφάλι. Να αντικρίσει εκ νέου της με αισιοδοξία και προσδοκία. Με ελπίδα.
Φυσικά, το μεγάλο μερίδιο ευθύνης το φέρουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Εκείνοι που επιδεικνύουν «ασπόνδυλες» συμπεριφορές. Εκείνοι που διακρίνονται από ελαστικές συνειδήσεις.
Η κοινωνία είναι ο καθημερινός και αυστηρός κριτής όλων. Η Ιστορία ο… υπομονετικός κριτής όλων. Κάπου εκεί, στην εξίσωση θα έπρεπε να μπαίνει και η συνείδηση του καθενός. Το πώς συνομιλεί με τον εαυτό του. Με όρους γενναιότητας και αυτοκριτικής. Χωρίς να αναζητεί προφάσεις και δικαιολογίες. Χωρίς να… σφυρίζει αδιάφορα. Χωρίς να υποτιμά την ιστορική ρήση και διαπίστωση του Μάνου Χατζιδάκι για το «τέρας» στον καθρέφτη. Το οποίο αρχίζει να μην μας ενοχλεί και να μην μας τρομάζει, όταν αρχίζουμε να του μοιάζουμε.
Διοίκηση ΕΣΡ
Έχετε μήνυμα
Βλέπετε; Ακούτε; Διαβάζετε;
Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης στη χώρα μας εξελίχτηκε σε… πάρκινγκ απόμαχων και μηχανισμό δημοσίων σχέσεων, υποτιμώντας και ακυρώνοντας την ουσιαστική αποστολή του. Να βλέπει, να ακούει και να διαβάζει όσα διαδραματίζονται στα ελληνικά ΜΜΕ. Ώστε να παρεμβαίνει όπου χρειάζεται. Να διορθώνει τα λάθη και να αποφεύγει την επανάληψη ή την επιδείνωσή τους. Να φιλτράρει αρρυθμίες. Να δίνει λύση σε χρόνιες παθογένειες.
Δυστυχώς, όπως συμβαίνει και με πολλούς άλλους «θεσμούς» στη λειτουργία της συντεταγμένης πολιτείας στη χώρα μας, αντί να προτείνει και να επιβάλλει λύσεις, έγινε μέρος του προβλήματος. Και κατά συνέπεια διογκώνει το πρόβλημα. Υφίσταται και λειτουργεί ως μεγάλος ανατροφοδότης των προβλημάτων που, υποτίθεται ότι θα έλυνε.
Σε μια σειρά από περιπτώσεις, και με πληθυντικές αφορμές, το ΕΣΡ αποδεικνύεται κατώτερο των περιστάσεων. Μακριά από την πραγματικότητα και τα καινούρια, σύνθετα και πολυεπίπεδα δεδομένα τα οποία καλείται να διαχειριστεί με επάρκεια και αποτελεσματικότητα.
Και, πολλές φορές, είναι να απορεί κανείς με εκείνους που δέχονται να διοριστούν στη διοίκηση του ΕΣΡ από μια κυβερνητική πλειοψηφία, «χλωμιάζοντας» τη διαδρομή και την Ιστορία τους. Γκριζάροντάς τη…
