Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Όταν σου αποδίδουν την ιδιότητα του δελφίνου και δέχεσαι εμπράκτως ότι ενδιαφέρεσαι να βρεθείς στη θέση του αυτοκράτορα, έχει δυο υποχρεώσεις.
Η πρώτη είναι να παρακολουθείς τις πολιτικές εξελίξεις και η δεύτερη να το δείχνεις, κατά τρόπο που θα αναδύει ότι είσαι καλύτερος από αυτόν που επιδιώκεις να διαδεχθείς.
Υποψηφιότητα διαδοχής δια της σιωπής και της αφάνειας, δεν έχει καταγραφεί στην ιστορία των κομμάτων. Για να γίνεις ηγέτης, πρέπει να είσαι ηγετικός.
Ο Νίκος Δένδιας φέρεται ως υποψήφιος για την ηγεσία της ΝΔ , κατά τρόπο που παραπέμπει στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη: όχι με τις δυνάμεις του, αλλά ως εκπρόσωπος της πτέρυγας των Καραμανλικών.
Δεν γνωρίζουμε αν πράγματι, ο πιο έγκυρος εκφραστής του ιδρυτικού πνεύματος της ΝΔ θα δώσει τη συγκατάθεσή του, όπως σιωπηλά-και χωρίς προσωπική ανάμειξη- είχε κάνει με τον Μεϊμαράκη.
Πάντως ο υπουργός Εξωτερικών φροντίζει εμφανίζεται ως επίδοξος αρχηγός στη μετά Μητσοτάκη περίοδο.
Ευγενής φιλοδοξία, αλλά στην πολιτική οι εξελίξεις δεν είναι πάντα γραμμικές και αυτόματες. Διαμορφώνονται από όσους ενδιαφέρονται να ευνοηθούν από αυτές.
Έτσι στη σημερινή ΝΔ – ου μην αλλά, που έλεγαν και οι καθαρευουσιάνοι- στη σημερινή κυβέρνηση, το «μετά Μητσοτάκη» μεταλλάσσεται και αποκτά περιεχόμενο μόνο ως «κόντρα τον Μητσοτάκη».
Περιμένεις ήσυχα να πάρεις τη θέση κάποιου, αν όσα τον αφορούν έχουν κανονικότητα και ομαλή πορεία, στο θεσμικό πλαίσιο άσκησης της πολιτικής στη χώρα- με βάση ηθικούς και πολιτικούς κανόνες .
Αυτό το πλαίσιο έχει παραβιαστεί εμφανώς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σύμφωνα με όσα αναδεικνύονται καταιγιστικά αυτές τις μέρες στο εσωτερικό αλλά και στον διεθνή χώρο.
Ο πολιτικός που θέλει να διαδεχθεί ο Δένδιας είναι υπόλογος για το βαρύτερο των θεσμικών και νομικών παραπτωμάτων: παραβίαση τηλεφωνικού απορρήτου αντίπαλου πολιτικού και δημοσιογράφου, από παρακράτος που ο ίδιος δημιούργησε.
Ακόμη και αν είναι απασχολημένος με την διεκπεραίωση αποστολών δευτερεύουσας σημασίας που του αναθέτει, ως Πρωθυπουργός, ο βαλλόμενος- αφού την ουσιαστική εξωτερική πολιτική ασκεί ο ίδιος- προλαβαίνει να αντιληφθεί ότι αυτό είναι μέγα πολιτικό θέμα.
Κυρίως είναι θέμα που δεν αξιολογεί έναντι της κοινής γνώμης μόνο τον Μητσοτάκη, αλλά και κάθε φιλοδοξούντα να τον αντικαταστήσει.
Με απλά λόγια: θα ήταν παρωδία να θέλει ο Δένδιας την ηγεσία της ΝΔ και προφανώς και την Πρωθυπουργία, αλλά αυτές τις μέρες που καίγεται το πελεκούδι με τις παρακολουθήσεις, να μένει «μούγκα στη στρούγκα».
Δεν μπορεί να βρει κανείς λόγους να σιωπά και να απέχει από αυτό τη δημόσια τοποθέτηση, ένας κορυφαίος υπουργός με ιδιαίτερες πολιτικές φιλοδοξίες.
Όσο ο δελφίνος δεν παίρνει με παρρησία θέση για το όργιο των ανατριχιαστικών «επισυνδέσεων» του «συστήματος Μητσοτάκη» ζυγίζεται, μετράται και προκύπτει ελλιπής.
