Του Νίκου Φυλάγγελου
Τα άκρα, και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν. Ο Κώστας Καραμανλής μας είχε προειδοποιήσει τόσο έντονα, πριν αποχωρήσει από την εξουσία, στις μοιραίες εκλογές του 2009, αλλά οι περισσότεροι υποτίμησαν τον κίνδυνο.
Η επέλαση της ακροδεξιάς και η κυριαρχία της στην Ελλάδα των πολλαπλών και ανατροφοδοτούμενων κρίσεων. Από τα Μνημόνια στην πανδημία, με ενδιάμεση στάση και διαχρονική συνέπεια, την κρίση αξιών και θεσμών. Την ηθική κρίση της κοινωνίας μας.
Η ακροδεξιά δεν έχει κομματική και πολιτική ταυτότητα. Είναι βαθιά ηθικό νόσημα. Αφορά συνειδήσεις και νοοτροπίες. Η μήτρα του ναζισμού. Η απόπειρα πνιγμού κάθε διαφορετικής φωνής και η “δολοφονία” όσων έχουν άλλες απόψεις. Ο συμψηφισμός, για να ξεπλυθούν τα ίχνη των τεράτων, όπως θα επικαιροποιούσε τη δική του ιστορική προειδοποίηση προς τους Έλληνες, ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις.
Πέθανε ο Γιώργος Τράγκας. Με τους ορκισμένους φίλους αλλά και τους ορκισμένους εχθρούς. Και όμως, ακόμη και ο θάνατος δεν αποδείχτηκε αρκετός για να σταματήσει το μίσος στα social media. Ακόμη και μετά θάνατον, να βρίσκεις να πεις κάτι άσχημο.
Πώς σάπισε έτσι η συνείδησή μας; Πώς επιτρέψαμε στην ακροδεξιά να κυριαρχήσει οριζόντια στον δημόσιο βίο, σε κάθε κόμμα, στα ΜΜΕ; Πώς… τα καταφέραμε έτσι;
