Του Μανώλη Κομνηνού
Ήταν κάτι αναμενόμενο, αν συνυπολογίσει κανείς ότι το θέμα απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες (και… ψηφοφόρους), χωρισμένους γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, και φυσικά τις πληγωμένες ψυχές μικρών παιδιών, που καταδικάζει η νομοθεσία, μετά από ένα διαζύγιο, περίπου ως “ορφανά”, στερούμενα στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων τον πατέρα τους, εξαιτίας της στρέβλωσης της αποκλειστικής επιμέλειας.
Το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης προκάλεσε έντονες και οργισμένες αντιδράσεις στα social media, καθώς σε αντίθεση με τη σχετική ρητορική της πολιτικής ηγεσίας τους προηγούμενους μήνες, δεν περιλαμβάνει ούτε καν τον όρο “Συνεπιμέλεια”, ούτε έχει την παραμικρή πρόνοια για ίσο χρόνο ανατροφής και εναλλασσόμενη κατοικία, όπως δηλαδή συμβαίνει στα προηγμένα κράτη της Ευρώπης, που έχουν ενσωματώσει στην εθνική νομοθεσία τους την πραγματική Συνεπιμέλεια, ανεξαρτήτως του όρου της γονικής μέριμνας.
Τόσο σε σελίδες στο Facebook που αριθμούν χιλιάδες μέλη και ασχολούνται με το ζήτημα, όσο και στα σχόλια στη σελίδα του Υπουργού Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα, τα σχόλια που μπορεί να αλιεύσει κανείς καταγράφουν οργή και απόγνωση, υποστηρίζοντας ότι το νομοσχέδιο “σκότωσε” τη Συνεπιμέλεια.
Το πολιτικό και εκλογικό κόστος τέτοιων συνθηκών “βρασμού” κοινωνικών ομάδων, το έχουμε ζήσει στην πράξη πολλές φορές στο παρελθόν. Ειδικά σε εποχές κοινωνικής ανασφάλειας, σαν και αυτή που βιώνουμε στη σκιά των δραματικών οικονομικών συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού.
