Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Λίγοι έχουν απομείνει ανάμεσά μας, που να πιστεύουν σοβαρά ότι, όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία αφορούν την πάλη ενός λαού για την ελευθερία του. Ο ουκρανικός λαός πληρώνει το τίμημα μεγαλύτερων σχεδίων, τα οποία υπηρετεί ως “χρήσιμος ηλίθιος” ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Το μεγάλο διακύβευμα αφορά φυσικά στον νέο Ψυχρό Πόλεμο που ήδη ξεκίνησε. Εμείς, η Δύση, και οι άλλοι. Όπως τότε, για μισό αιώνα, τον προηγούμενο αιώνα. Μετά την οικονομική κρίση του 2008 και την υγειονομική πανδημία του 2020, το… manual επαναλαμβάνεται και με τον Ψυχρό Πόλεμο, που, ευτυχώς, δεν διαδέχεται έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως επίμονα μας ζητάει ο διεφθαρμένος Πρόεδρος της Ουκρανίας να κάνουμε.
Η θεμελιώδης διαφορά αυτή τη φορά, είναι ότι “οι άλλοι” δεν φαντάζουν τόσο εύκολα διαχειρίσιμοι, όσο την προηγούμενη φορά. Η Ρωσία δεν είναι μεν Σοβιετική Ένωση, η Κίνα ωστόσο έχει αλλάξει… πίστα. Και μαζί τους η Ινδία, το πυρηνικό Ιράν, αρκετές χώρες-σπόνσορες της διεθνούς τρομοκρατίας, όπως το Κατάρ, με το οποίο η “σωστή πλευρά της Ιστορίας” διεκδικεί πολυετή συμβόλαια ενεργειακής εξάρτησης, για να απεξαρτηθούμε από τον… δαιμονικό Πούτιν.
Όλα αυτά, σε συνθήκες κοινωνικής οργής σχεδόν παντού στον πλανήτη. Και με πολιτικές ηγεσίες ανεπαρκείς και κατώτερες των περιστάσεων. Από τον ετοιμόρροπο Τζο Μπάιντεν, μέχρι την παιδική χαρά των Βρυξελλών. Ο συνδυασμός, εκρηκτικός και μοιραίος. Επικίνδυνος…
