Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην πολιτική κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί ακόμη και όταν κρύβεται. Ο Κώστας Σημίτης για παράδειγμα.
Ξεκίνησε μαχόμενος απέναντι στο προδικτατορικό παρακράτος της Δεξιάς με τον «Όμιλο Παπαναστασίου».
Συνέχισε μετέχοντας στον αντιδικτατορικό αγώνα, μπήκε στο ΠΑΚ και ήταν παρών στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.
Στην πορεία, τον κατάπιε η σχέση του με ένα στενό κύκλο της αθηναϊκής ελίτ – από την οποία προέρχεται – που αργότερα αναδείχθηκε ως πυρήνας της «διαπλοκής».
Αυτός ο κύκλος τον έχρισε εσωκομματικό αντίπαλο του Ανδρέα Παπανδρέου, με τα «κεντροδεξιά σενάρια» που κατήγγειλε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ.
Ο ευπρεπής καθηγητής της οδού Αναγνωστοπούλου διαμόρφωνε προφίλ αντι-Παπανδρεϊκού δελφίνου, αλλά υπάρχοντος του Γιώργου Γεννηματά δεν είχε τύχη. Αλλά η μοίρα αποφάσισε αλλιώς.
Η διαπλοκή διείσδυσε στο ΠΑΣΟΚ και με τα μέσα που διέθεσε, ανέλαβε να τον προωθήσει ως την πρωθυπουργία, διαμορφώνοντας πλειοψηφία κυρίως στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ.
Στην πραγματικότητα οφείλει την επικράτηση του στον ακτιβισμό του Θ. Τσουκάτου, που έδρασε ως «στρατηγός» του.
Ο στρατευμένος αντιπαπανδρεϊσμός τον οδήγησε σε ωσμώσεις με τον Μητσοτακισμό. Στο «βρόμικο ’89», όταν ο παλαιός Αποστάτης οργάνωσε την εξόντωση του Παπανδρέου, είχε συμπληρωματικό ρόλο.
Δεν πήγε ως μάρτυρας υπεράσπισης στο Ειδικό Δικαστήριο και περίμενε να αποδώσει η επιχείρηση του Μητσοτάκη για να πάρει το ΠΑΣΟΚ.
Ατύχησε. Ο Παπανδρεου άντεξε, επέστρεψε ως Πρωθυπουργός, ο ίδιος βρέθηκε στο έλεός του και απολύθηκε – παραιτούμενος – ως αποτυχημένος υπουργός.
Το μιντιακό σύστημα και οι οικονομικοί παράγοντες που το ήλεγχαν, επιδιώκοντας να απομυζήσουν το δημόσιο, το κοινοτικό και το τραπεζικό χρήμα, αλλά και το ιδιωτικό με το κόλπο του Χρηματιστηρίου, του φιλοτέχνησαν την εικόνα του «εκσυγχρονιστή» απέναντι στο παπανδρεϊκό μοντέλο που περνούσε κρίση.
Ότι στη συνέχεια συνέπραξε με την οικογένεια Παπανδρέου, με αμοιβαίο όφελος τη Πρωθυπουργία, είναι μια σκοτεινή πλευρά της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ- που απέληξε στην ταπεινωτική απομάκρυνσή του από τον υιό Παπανδρέου.
Έκτοτε συνέχισε να απαξιώνει το όνομα του Ανδρέα και αυτό ανανέωσε τους δεσμούς του με τον Μητσοτακισμό. Μέχρι που στο τέλος έγινε νεροκουβαλητής του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Εκτός από τους ανθρώπους του, τον τροφοδοτεί και με το παράδειγμά του.
Ο πρώην Πρωθυπουργός αρθρογραφεί κατά καιρούς, εμφανιζόμενος ως «ταγός».
Αλλά στο σκάνδαλο των υποκλοπών προσφέρει τον Μητσοτάκη τη σιωπή του. Κρύβεται και ας αφορά στον επικεφαλής του κόμματος που – υποτίθεται – ότι υποστηρίζει.
Έτσι, βάζει μια ακόμη μια πέτρα στο σαθρό οικοδόμημα υστεροφημίας που προσπαθεί να χτίσει για τον εαυτό του από το 2006 που εξοβελίσθηκε από τη κεντρική πολιτική σκηνή..
Δεν τον ξεπέρασαν μόνο οι εξελίξεις. Τον ξεπερνούν πλέον και οι φίλοι του…
