Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, τη Μεγάλη Παρασκευή 3 Μαϊου 2024
Το σημείο τομής ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη… Μια στιγμή, ένα πρόσωπο, μια ιδέα, που προσφέρει σε μια αγωνιούσα καρδιά, τη συγκυριακή έστω γαλήνη η οποία διευκολύνει την ανατροφοδότηση του αναγκαίου κινήτρου για τη συνέχιση της διαδρομής.
Το Πάσχα ως πέρασμα από τη οδύνη του πένθους στο ψιθύρισμα της ελπίδας, στην ίδια αγωνιούσα καρδιά. Φέτος μάλιστα, η θρησκευτική γιορτή που ταυτίζεται με τη διαρκή και θυελλώδη μετατόπιση συναισθημάτων, συνέπεσε, με διαφορά ολίγων ημερών, με την επέτειο γενεθλίων και θανάτου (την ίδια ημέρα, σε μια σπάνια σύμπτωση της Ιστορίας) του μεγάλου αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη.
Του μελωδού της αξίας που έχει κάθε ταξίδι, κάθε διαδρομή προς μια Ιθάκη, υπέρτερη και περισσότερο συναρπαστική και χρηστική από τον ίδιο τον προορισμό.
Στη σκιά των παγιωμένων, σωρευτικών και πολυεπίπεδων επιπτώσεων της εθνικής καταστροφής των αχρείαστων Μνημονίων στον εθνικό κορμό, η κοινωνία μας μοιάζει αποσυναρμολογημένη. Και είναι. Παραπλανημένη, ζαλισμένη, σαστισμένη. Αναζητώντας χαμένες Ιθάκες, που δεν ακολούθησαν τις διαδρομές που ξεκινήσαμε. Διαδρομές με ατελή μαθήματα, εμπειρίες και εμπνεύσεις.
Το μήνυμα της ελπίδας που ενυπάρχει στο δέος της Ανάστασης είναι ταυτοτικα συμβατό με την ίδια την ελπίδα, ως περισσότερο ανθρωποκεντρικό συναίσθημα που σεργιανίζει σε κάθε αυτοτελή ύπαρξη.
Η ελπίδα του φωτός. Είτε ως απάντηση, είτε ως λύτρωση, είτε ως εναλλακτική, είτε ως συμβιβασμός. Καμία καρδιά δεν αποδέχεται τη γοητεία που ασκεί το σκοτάδι. Και παλεύει να την παραμερίσει.
Σε συνθήκες εθνικής παρακμής και συλλογικής φθοράς, σαν και αυτές που βιώνει το έθνος μας στην τρέχουσα εκδοχή του, κάθε αντίστοιχη μοναχική προσπάθεια έχει ατροφικά αποτελέσματα. Πόσα «μαζί» ωστόσο χωράει η απομόνωσή μας;
