Η σχετική συζήτηση ευδοκιμεί στον χώρο των ΜΜΕ, από δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες, με κοινό ταυτοτικό στοιχείο τον… τυχοδιωκτισμό.
Η “κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών”. Η πλάνη της κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στις πολιτικές ιδεολογίες. Και η σχετική προπαγάνδα.
Στη σκιά του εκκωφαντικού αποτελέσματος των εκλογών της 21ης Μαϊου, εκείνοι που… έκαναν επάγγελμα τις διαρκείς μετακινήσεις μεταξύ κομμάτων, για να στεγάσουν τις προσωπικές ανάγκες και φιλοδοξίες τους, επιχειρούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες.
Φυσικά, το ακραία προβληματικό στοιχείο της ανάλυσής τους, σχετίζεται με την αφετηρία των επιδιώξεών τους. Την προσωπική ευημερία τους. Επί σειρά πολλών ετών με καριέρες στην υπεράσπιση ενός κόμματος, γίνονται… μεταφερόμενοι περαστικοί από κάποιο άλλο, το οποίο συνήθως πολεμούσαν και… κανιβάλιζαν στην προηγούμενη εκδοχή του εαυτού τους, για βιοποριστικούς λόγους.
Παρακολουθούμε, ακούμε, μελαγχολούμε και… διασκεδάζουμε.
Του Νίκου Φυλάγγελου
