Του Νίκου Φυλάγγελου
Τη δεκαετία της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, τα ΜΜΕ ήταν ένας από τους κεντρικούς πυλώνες της δημόσιας σφαίρας που υπέστησαν βαρύ, καίριο και μη διορθώσιμο πλήγμα αξιοπιστίας, έναντι της κοινωνίας.
Δεν χρειάζονται δημοσκοπήσεις για να το διαγνώσει κάποιος. Το διαπιστώνει σε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς, εκεί όπου η αντίδραση είναι αυθόρμητη και η έκφραση γνώμης περισσότερο αυθεντική.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι εφημερίδες… δεν υπάρχουν σε επίπεδο κυκλοφορίας. Τα ραδιόφωνα ακούγονται κυρίως, αν όχι μονάχα για… τα τραγούδια. Το διαδίκτυο και τα social media πασχίζουν να αντέξουν την επέλαση των άκρων και του φανατισμού. Και η τηλεόραση καταγράφει σήμερα σχεδόν τους μισούς τηλεθεατές ενημερωτικών εκπομπών και δελτίων ειδήσεων, σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία.
Όλα αυτά φυσικά και δεν είναι τυχαία. Το επιβεβαιώσαμε άλλωστε και τις τελευταίες εβδομάδες, με την ανείπωτη τραγωδία των πυρκαγιών, και τον τρόπο κάλυψής τους από ορισμένα ΜΜΕ, καθώς τα σχόλια συγκεκριμένων “διάσημων” δημοσιογράφων.
Η απόσταση με την κοινωνία μεγαλώνει. “Φούντωσε”, λόγω των πυρκαγιών. Κάτι που σημαίνει ότι μεγαλώνει η απόσταση των ΜΜΕ από την πραγματικότητα, και επομένως υπονομεύεται περαιτέρω η βιωσιμότητά τους.
Θλίψη και παρακμή.
