Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Εκείνο το εξαιρετικά… άβολο συναίσθημα, που μπορεί να λειτουργήσει ως σημείο καμπής για τις αποφάσεις κάποιου. Είτε πρόκειται για μια σχέση, για το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, και φυσικά για το πώς πορευόμαστε σε εκλογές, ως συλλογική κοινωνία.
Απογοήτευση… Κάθε φορά που ενσωματώνεται στο υποσυνείδητο, η διαδρομή την οποία πυροδοτεί έχει μη αναστρέψιμα χαρακτηριστικά. Ακόμη χειρότερα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαγνωσθεί εγκαίρως, επειδή έχει σιωπηλό αποτύπωμα. Σιωπηλό, αλλά αθροιστικά πλειοψηφικό, όπως πρώτος είχε εκτιμήσει πριν από αρκετές δεκαετίες ο Ριτσαρντ Νίξον.
Η σιωπηλή πλειοψηφία, λοιπόν… Αυτή που κρίνει τις εκλογικές αναμετρήσεις, και διαμορφώνει το συλλογικό μέλλον μιας κοινωνίας, ενώνοντας… ψιθύρους. Αυτά που σκέπτονται αρκετοί, αλλά διστάζουν να εκφράσουν.
Και οι πρόσφατες γιορτινές μέρες του Πάσχα, ήταν μια καλή ευκαιρία για να το διαπιστώσουμε όλοι, στις συζητήσεις με συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Εκεί όπου δεν χωρούν μισόλογα.
Ο κυματισμός της απογοήτευσης θα σκάσει με θόρυβο στις κάλπες. Μένει να φανεί τι θα… αφήσει πίσω του.
