Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2021
Να υπάρχει το Παρίσι, και να ζεις οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, οξύμωρο και ανεξήγητο… Η συναισθηματική υπερβολή που συνοδεύει ιστορικά την Πόλη του Φωτός, δεν έχει πεπερασμένη χρησιμότητα και κάδρο θέασης. Η έμφαση εστιάζει στο φως, στην ευχέρεια να διαλύουμε τις σκιές και τις ομίχλες, και να μπορούμε να βλέπουμε καθαρά, να αντιλαμβανόμαστε τις μεγάλες αλήθειες της ζωής που μοιραζόμαστε.
Η φυσική συνέχεια της παραπάνω σκέψης, οδηγεί στην ανάγκη να έχουμε διαρκώς τη ματιά μας στραμμένη… έξω και πέρα από εμάς, από τον εαυτό μας, από την κοινωνία μας, από τη χώρα μας. Να προσπαθούμε να ιχνηλατήσουμε αποτελεσματικά όσα συμβαίνουν γύρω μας, σε διεθνές επίπεδο, με την ψυχολογική πρόνοια να είμαστε προετοιμασμένοι για την αναπόφευκτη συνάντηση μαζί τους, στην… επόμενη γωνία.
Μετά από μια δεκαετία διπλής, πολυσύνθετης, πολυεπίπεδης, πολυπαραγοντικής και ανατροφοδούμενης κρίσης, με αφετηρία την οικονομία και επίλογο (μέχρι νεωτέρας) την πανδημία, η Ελλάδα δυσκολεύεται να γυρίσει σελίδα, να αφήσει πίσω της τα χειρότερα, να κοιτάξει το μέλλον με ρεαλιστική αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση.
Ο προβληματισμός εντείνεται από τις νέες θύελλες που μας έρχονται από μακριά.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η διακυβέρνηση Μπάιντεν-Χάρις καταγράφει απρόσμενα γρήγορη και μεγάλη φθορά, και η διαγραφόμενη άλωση και των δυο Σωμάτων του Κογκρέσου, της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας από τους Ρεπουμπλικανούς, στις Ενδιάμεσες Εκλογές του 2022, θα έχει ως συνέπεια την «ομηρία» του Οβάλ Γραφείου μέχρι το 2024. Επομένως, η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούμε να περιμένουμε θεαματική βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στα… δικά μας, η αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ από την ηγεσία της Γερμανίας, και η προοπτική ανάληψης των ηνίων της μεγαλύτερης οικονομίας της ηπείρου μας από τον «μικρό Σόιμπλε», Κρίστιαν Λίντνερ, διαμορφώνει συνθήκες επιστροφής στα «πρώιμα Μνημόνια» για τον ευρωπαϊκό Νότο, και σε κάθε περίπτωση απομακρύνει την αυτονόητα αναγκαία περαιτέρω χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων.
Και φυσικά, υπάρχει το δίδυμο Κίνας-Ρωσίας. Με το Πεκίνο να αξιοποιεί το ειδικό βάθους του… μεγέθους της χώρας, και τον Βλαντιμίρ Πούτιν να αλλάζει τις διεθνείς ισορροπίες, μεταξύ άλλων, μέσω και της ενεργειακής κρίσης, που οδηγεί σε έκρηξη τιμών και ακρίβεια για κάθε νοικοκυριό στην Ενωμένη Ευρώπη.
Είπαμε να ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, αλλά… όχι κι έτσι.
