Του Νίκου Φυλάγγελου
Το θλιβερό κατάντημα της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, αποτελεί μια από τις παράπλευρες παραμέτρους της κρίσης της πανδημίας του κορονοϊού, που ανέτρεψε άγαρμπα την καθημερινότητα της κοινωνίας τον τελευταίο χρόνο.
Το φαινόμενο της παρακμής άλλωστε, επαναλαμβάνεται. Το ζήσαμε για πρώτη φορά τόσο έντονα στο ξεκίνημα της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, με τα τηλεοπτικά ΜΜΕ να επιλέγουν τον ρόλο του… χειροκροτητή της εξουσίας, και να μπαίνουν απέναντι στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Η τηλεοπτική δημοσιογραφία απαξιώθηκε, οι πολίτες… έκλεισαν τους δέκτες τους, τα χρήματα των διαφημίσεων έκαναν φτερά, και τα κανάλια χρεοκόπησαν.
Οι “ξεπεσμένοι” της εποχής των Μνημονίων βρήκαν φυσικά το δρόμο τους σε… κάθε εξουσία. Το δέλεαρ του τηλεοπτικού φακού άλλωστε, είναι μεγάλο. Έτσι, σήμερα, στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊού, ζούμε την επανάληψη του φαινομένου. Δημοσιογράφοι που αυτοπροσδιορίζονται “μεγάλοι”, μια μεθυστική αίσθηση που σου προσφέρει η παρουσία στην τηλεόραση, να υψώνουν για άλλη μια φορά το δάχτυλο στην κοινωνία.
Κατηγορώντας πολίτες, κοινωνικές ομάδες και επαγγελματίες, σε ρόλο… παραπλανημένου χειροκροτητή. Στη χειρότερη δυνατή στιγμή, με την κοινωνία στα όρια της έκρηξης, λόγω της απόγνωσης από τον εγκλεισμό, το άγχος για την ίδια τη ζωή, και την οικονομική καταστροφή που συνοδεύει την πανδημία.
Η κατάληξη φυσικά θα είναι η αναμενόμενη, όπως και την προηγούμενη φορά που τα τηλεοπτικά ΜΜΕ μπήκαν απέναντι στην κοινωνία. Όπως κάθε φορά, σε κάθε συγκυρία και κάθε χώρα του κόσμου, όπου η δημοσιογραφία ξεχνάει τον ρόλο της. Και αντί να υπερασπίζεται την κοινωνία, την κακοποιεί.
