Η εθνική παρακμή που παγιώθηκε στην εποχή της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, έχει στον πυρήνα της την αποσυναρμολόγηση της δημοσιογραφίας. Όπως ακριβώς κυριάρχησαν τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν στον δημόσιο βίο, το ίδιο συνέβη και στα ΜΜΕ.
Ακραίες φωνές, χαλασμένες ηθικές προίκες, τοξικές και διχαστικές νοοτροπίες. Λούμπεν στοιχεία με ετεχρονισμένη δημόσια αναγνωρισιμότητα… στα γεράματα, θιασώτες και απολογητές των άκρων.
Η απαράδεκτη και μη ανεκτή δήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου περί “σκουρόχρωμης” Ευρώπης στο ορατό μέλλον μιας αναπόφευκτης μετανάστευσης, επιχειρήθηκε να αιτιολογηθεί στη βάση του αν επισημάνθηκε ή παραποιήθηκε το μέρος της τοποθέτησής της, ότι αυτό θα συμβεί “δια της βίας”. Αν συμβεί. Από λαχανιασμένους απολογητές της.
Δηλαδή… δεν ενοχλήθηκαν από τον χαρακτηρισμό “σκουρόχρωμη”. Λογικό. Τα έχει πει όλα και εγκαίρως ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις, για το τέρας που δεν μας ενοχλεί, επειδή έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.
Του Μανώλη Κομνηνού
