Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2022
Η φθορά και η υπέρβασή της… Ένα διαρκές στοίχημα για λαούς και ηγεσίες, που κάθε φορά λειτουργεί ως μαιευτήριο εξελίξεων, σχεδόν ποτέ γραμμικών και αναμενόμενων.
Η αγχώδης μάχη να αποτρέψουμε την παρακμή, ή σε δεύτερο επίπεδο, τη διαιώνισή της, κάθε φορά που η ιστορική προτροπή του Οδυσσέα Ελύτη, να κάνουμε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, ακούγεται ξεθωριασμένη και δυσνόητη, για πολιτικές ηγεσίες που βρίσκονται σε προφανή και αυταπόδεικτη αποστασιοποίηση από τις κοινωνίες τις οποίες έχουν κληθεί να υπηρετούν. Και κατά συνέπεια, βρίσκονται σε αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα.
Η βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποκάλυψε για ακόμη μια φορά, με επώδυνα μελαγχολικό τρόπο, το ασθενές αποτύπωμα ηγεσίας, αισθητικής και οράματος, που σεργιανίζει τα τελευταία αρκετά χρόνια στην ήπειρό μας. Η Ευρώπη που γεννούσε και επέβαλε καινούριες ιδέες, η Ευρώπη που ενσωμάτωνε διαφορετικές κουλτούρες, η Ευρώπη που φλέρταρε με το μέλλον, με την αυτοπεποίθηση της αναπόφευκτης «επόμενης υπερδύναμης», θυμίζει σήμερα σκιά του εαυτού της.
Μια Ευρώπη που… σβήνει τα φώτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, λόγω της ενεργειακής κρίσης, επιταχύνοντας και επιδεινώνοντας την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών της. Και μάλιστα, χωρίς να τους έχει… ρωτήσει, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει σε περιπτώσεις βιωματικής Δημοκρατίας.
Φυσικά, και για το τρέχον αδιέξοδο που βιώνουμε, η ιστορική εμπειρία μας προσφέρει επαρκή παραδείγματα απαντήσεων, διεξόδων και προβλέψεων για το ορατό μέλλον το οποίο θα ζήσουμε. Οι λαοί τρέχουν πιο γρήγορα από τις ηγεσίες τους. Προσπερνούν με απαξίωση ηγέτες που αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Και παίρνουν στα χέρια τους το… πληκτρολόγιο της Ιστορίας.
