Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 3 Ιουλίου 2021
Η ρομαντική γοητεία της μνήμης. Που πολλές φορές καθορίζει εμβληματικά τη διαδρομή ενός λαού, τη συνεπή υπεράσπιση ενός αξιακού κώδικα αλεξίσφαιρων ιδεών, με απρόσμενη αντοχή στο φθορά του χρόνου και τις φορτισμένες συγκυρίες. Μια εσωτερική φωνή, που ακούγεται ως ψίθυρος, ο αποδέκτης της ωστόσο αυθυποβάλλεται στη μελωδική υπενθύμιση της αποστολής του.
Η γαλλική κοινωνία. Η φυσική κληρονόμος των ιδεών του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, ως αιωνόβιος φύλακας και υπερασπιστής της συνειδησιακής δέσμευσης το φως να βρίσκει πάντα τη διαδρομή για τις καρδιές και τις σκέψεις των ανθρώπων. Το φως των ιδεών, να έχει πάντα τον τελευταίο λόγο, στην ανατροφοδοτούμενη αναμέτρηση με το σκοτάδι της μιζέριας και του συμβιβασμού με τις χειρότερες εκδοχές του εαυτού μας.
Η Γαλλική Δημοκρατία. Κρατώντας σταθερά και ψηλά τη σημαία των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης, επικαιροποιημένων στις ιαχές της συγκυρίας, όχι όμως αλλοιωμένων ή βάναυσα κακοποιημένων. Δημοκρατία. Μια λέξη που γεννάει ασφάλεια και γαλήνη στα έθνη, τους λαούς, τις κοινωνίες, ως ισόβια ευγνωμοσύνη στην αρχαία ελληνική σκέψη. Στο μαιευτήριο της Δημοκρατίας, που επιμένει να κοιτάζει τους λαούς με απορία, σκεπτικισμό και προσδοκία, από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Η συνειδησιακή δέσμευση να μην επιτραπεί στα άκρα και τις ακρότητες, στην ακροδεξιά σε όλους τους ιδεολογικούς και πολιτικούς χρωματισμούς της, να βρεθούν στα ηνία της πιο πολυσυλλεκτικής Δημοκρατίας στον σύγχρονο κόσμο, εκείνης που επιμένει να μην υποτιμά την προωθητική υπεραξία της σύνθεσης, της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού, της αφομοίωσης, της ενσωμάτωσης, της συνεννόησης.
Ένας… χαριτωμένος «εκλεκτός» μιας ξεπεσμένης οικονομικής ελίτ, ο Εμμανουέλ Μακρόν, με την ασυγχώρητη απογοήτευση που έχει προκαλέσει στη γαλλική κοινωνία με τις πολιτικές του τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν ήταν φυσικά αρκετός για να αναιρέσουν οι Γάλλοι την υποχρέωση συνέπειας μπροστά στην κληρονομιά τους. Στις πρόσφατες εκλογές, του γύρισαν την πλάτη, τον καταδίκασαν, προτίμησαν να μην προσέλθουν στις κάλπες, δεν επέτρεψαν ωστόσο στον εαυτό τους την αποκρουστική συνενοχή με την επέλαση της ακροδεξιάς.
Η Μαρίν Λεπέν είναι ψηλά. Ψηλότερα από κάθε άλλη φορά. Μελαγχολικά ψηλά. Η Γαλλική Δημοκρατία ωστόσο δεν έπεσε. Ούτε τώρα. Δεν θα πέσει. Ποτέ. Και η αρχιτεκτονική της ψήφου των Γάλλων, αποτελεί ένα παράδειγμα αφύπνισης για όλους μας. Για κάθε ευρωπαϊκό λαό που σέβεται την ιστορική διαδρομή του.
Το τέρας της ακροδεξιάς, τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, δεν έχουν ευδιάκριτη ή δεδομένη πολιτική και κομματική ταυτότητα. Έχουν συμπεριφορική παθογένεια. Και διατρέχουν οριζόντια τη δημόσια σφαίρα, ειδικά στην εποχή της κακοφωνίας των social media. Μια κακόγουστη ωδή στν ολοκληρωτισμό.
Οι λαοί που έχουν ιστορική μνήμη και την τιμούν, όπως οι Γάλλοι, στέκονται αγέρωχα απέναντι στα άκρα. Δεν τα ανέχονται, δεν τα δικαιολογούν, δεν τα ενσωματώνουν. Γι’ αυτό και η Ιστορία τους συνεχίζεται…
