Στον πυρήνα των δραματικών εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται η φιγούρα του Αλέξη Τσίπρα. Ως ζωντανό και ζωηρό παρελθόν, ως… πιθανολογούμενο μέλλον.
Ο πρώην πρωθυπουργός υπήρξε ο μακροβιότερος πολιτικός αρχηγός της Μεταπολίτευσης. Ακόμη και σήμερα, είναι μάλλον αυταπόδεικτο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως συντεταγμένος κομματικός σχηματισμός με προοπτική εξουσίας, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εκείνον.
Η Έφη Αχτσιόγλου ήταν “λιγοστή” για να τον διαδεχτεί, και αποδείχτηκε με το πόσο γρήγορα και εύκολα “σκοτείνιασε” η εικόνα της, όταν βρέθηκε απέναντί της ο Στέφανος Κασσελάκης. Όσο για τον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά ένα ενδιαφέρον “πείραμα”, από την αποτελεσματικότητα του οποίου θα κριθούν οι εξελίξεις συνολικά στην πολιτική ζωή.
Ο Αλέξης Τσίπρας ωστόσο φέρει μια πρόσθετη κληρονομιά ιστορικών ευθυνών. Ανέχτηκε τόσα χρόνια, για λόγους ψυχισμού αλλά και εσωτερικής αδυναμίας, τους… εμμονικούς δημογέροντες. Τους αυτάρεσκα αυτοαποκαλούμενους “ιδιοκτήτες”. Τους νωχελικούς κομιστές μιας Αριστεράς που υπάρχει μόνο στο σκουριασμένο και ξεπερασμένο από τις εξελίξεις μυαλό τους. Μια Αριστερά χωρίς κοινωνική και εκλογική καταγραφή. Μια Αριστερά του περιθωρίου, ίσως ούτε καν του 3%.
Η ρωγμή στη μακαριότητα συνοδεύεται επίμονα από θυελλώδεις αναταραχές. Οδηγεί ωστόσο εμπειρικά σε περισσότερο γαλήνια νερά και ανοικτούς ορίζοντες, εφόσον ο τιμονιέρης έχει τις αντοχές να μην το βάλει κάτω.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
