Του Νίκου Φυλάγγελου
Στην εξέλιξη της δεκαετίας της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, εκτός από τα “τέρατα” που γεννήθηκαν σε επίπεδο πολιτικής, και την κυριαρχία της ακροδεξιάς ρητορικής και νοοτροπίας, ανεξαρτήτως κομματικής αφετηρίας, η κοινωνία μας βιώνει μια εντυπωσιακή απαξίωση Θεσμών και… σταθερών.
Από τη Δικαιοσύνη μέχρι τις Ένοπλες Δυνάμεις, από την πολιτική μέχρι τις Τέχνες και τα Γράμματα, από την οικονομία μέχρι την Εκκλησία. Και φυσικά, στα ΜΜΕ, με έμφαση στην τηλεόραση.
Αυτή τη δεκαετία, το ενημερωτικό σκέλος της ελληνικής τηλεόρασης απαξιώθηκε σε σοκαριστικό σημείο. Η τηλεθέαση δελτίων ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών έχει υποχωρήσει κατά 50%, δηλαδή σήμερα, παρακολουθούν ειδήσεις οι μισοί περίπου Έλληνες από εκείνους που το έκαναν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Ακόμη περισσότερο έχει συρρικνωθεί η παρέμβαση δελτίων ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών. Όχι άδικα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Μεταξύ άλλων, ρίξτε μια ματιά στις ενημερωτικές εκπομπές. Τα ίδια θέματα, με τη μια εκπομπή να αντιγράφει την άλλη, η ίδια ρητορική, με τη διαφορετική άποψη να εξαφανίζεται, ακόμη και οι ίδιοι καλεσμένοι στα πάνελ, πολλές φορές… δίδυμα, που μεταφέρονται από κανάλι σε κανάλι.
Πρόθυμοι να υπηρετήσουν το σενάριο, συνήθως με ακραίες και όχι συναινετικές απόψεις, διατεθειμένοι να εξελιχτούν σε… χούλιγκαν και χειροκροτητές. Να κάνουν θόρυβο. Φασαρία.
Έτσι, οι ενημερωτικές εκπομπές κουράζουν. Οι τηλεθεατές… αλλάζουν κανάλι. Και οι διαφημιστές αποχωρούν. Το προϊόν καταρρέει. Τα χειρότερα έρχονται.
