Του Κυριάκου Βελισσάριου
Το κεντρικό αφήγημα στον γερμανικό δημόσιο βίο, περί της ανάγκης αδιαπραγμάτευτης στήριξης της Ουκρανίας στην αναμέτρηση με τη Ρωσία, υφίσταται το τελευταίο διάστημα ρωγμές. Ουσιαστικές ρωγμές.
Το εντοπίζει κανείς σε διάσπαρτα ρεπορτάζ και αναλύσεις στα γερμανικά ΜΜΕ, αλλά και σε δηλώσεις πολιτικών στελεχών από το σύνολο του κομματικού συστήματος, που μέχρι πρότινος σιωπούσαν.
Η Γερμανία και μαζί της η Ενωμένη Ευρώπη στάθηκαν εξαρχής στο πλευρό της Ουκρανίας, εναρμονιζόμενες με τις στρατηγικές επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών, με βαρύ τίμημα για την οικονομία της ηπείρου μας και τις επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών.
Καθώς η ουκρανική αντεπίθεση για την ανακατάληψη εδαφών στα ανατολικά δεν προχωράει, ο εκνευρισμός σε αρκετές δυτικές πρωτεύουσες εντείνεται, για το τι πρέπει να κάνει στη συνέχεια η συλλογική Δύση, προκειμένου να οδηγηθεί σε τερματισμό η σύγκρουση.
Ο Όλαφ Σολτς και η κυβέρνησή του αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η ουκρανική κρίση δεν θα λυθεί στρατιωτικά, από τη στιγμή που το καθεστώς του Κιέβου δεν δείχνει να μπορεί να αντιστρέψει την πραγματικότητα που διαμόρφωσε η βάρβαρη ρωσική εισβολή και η κατάληψη εδαφών.
Τα δύσκολα έρχονται και σε επίπεδο πολιτικών χειρισμών, πλέον.
