Του Νίκου Φυλάγγελου
Η παρακμή της ενημερωτικής τηλεόρασης έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά γνωρίσματα παγίωσης τα τελευταία χρόνια.
Χαμηλή αισθητική και ποιότητα, ένας στενός κύκλος “προθύμων” που εναλλάσσεται στα τηλεοπτικά πάνελ, τα ίδια θέματα, οι ίδιοι άνθρωποι, ακόμη και η ίδια σκηνοθεσία στα πλάνα.
Δικηγόροι, ψυχολόγοι, εκπρόσωποι αστυνομικών, τις περισσότερες φορές… στο ίδιο πάνελ, οι ίδιοι άνθρωποι, τις ίδιες μέρες. Με τη θεματολογία να προσθέτει συγκυριακά τραγωδίες και ζητήματα γενικού ενδιαφέροντος.
Από αυτά τα πάνελ που χωρούν… τους πάντες, ωστόσο, απουσιάζουν τα τελευταία χρόνια οι εκπρόσωποι των συνταξιούχων. Οι ενημερωτικές εκπομπές, ειδικά της πρωινής ζώνης, τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα, δείχνουν να τους έχουν “ξεχάσει”.
Παρόλο που οι συνταξιούχοι, ειδικά στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων στήριξαν την οικογένεια, τον εαυτό τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, δηλαδή πρακτικά τρεις γενιές Ελλήνων, ενώ υπέστησαν βίαιη φτωχοποίηση, με την ηθική αθλιότητα των περικοπών του κόπου μιας ολόκληρης ζωής.
Σημεία των καιρών, που δεν προκαλούν καμία έκπληξη πλέον.
