Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2022
Η κοινωνία και οι αναζητήσεις της, η κοινωνία και οι επικαιροποιημένες προτεραιότητές της, η κοινωνία και η εσωτερική ζύμωση, που σπανίως «φωνάζει»…
Με φόντο τις επόμενες εκλογές, η διαμόρφωση των τάσεων που θα καθορίσουν τις επιλογές της συλλογικής κοινωνίας, λειτουργούν ως απρόβλεπτη μεταβλητή, συχνά δυσερμήνευτη, και σε κάθε περίπτωση δυσανάγνωστη από κομματικά επιτελεία εθισμένα στη… στέρηση. Στη μικρογραφία εκλογικών ποσοστών και κοινών στα οποία κατάφεραν να διοχετεύσουν τα μηνύματά τους, πολύ περισσότερο να τα πείσουν και να τα συναρπάσουν, στο λιγότερο ή περισσότερο μακρινό παρελθόν.
Η ηχώ της κοινωνίας. Που δεν ακούγεται καθαρά, ειδικά όταν… δεν θέλεις να την ακούσεις, εγκλωβισμένος στην αυταρέσκεια του μικρόκοσμού σου, αδυνατώντας να αντιληφθείς ότι μια κοινωνία σε βαθιά ανασφάλεια και με ανατροφοδοτούμενη απογοήτευση, για ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων, είναι επικίνδυνα ευάλωτη στα «μεγάλα λόγια». Τις εύκολες διεξόδους. Τις… παρακαμπτήριες διαδρομές, που προσπερνούν το βαρύ ψυχολογικό κόστος της φθοράς. Της συνειδητοποίησης του δέους της παρακμής.
Η Ελλάδα της τρέχουσας συγκυρίας, παραδομένη προ πολλού στην παρακμή. Στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, για τα οποία μας είχε εγκαίρως προειδοποιήσει ο Κώστας Καραμανλής, όταν αποχωρούσε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, μετά τις εκλογές του… λεφτά υπάρχουν. Τις εκλογές του 2009, που άνοιξαν το δρόμο για την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, την άγαρμπη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, την υποχώρηση της διεθνούς θέσης της χώρας, τη συντριβή των προσδοκιών και των ονείρων ενός λαού με αδιαπραγμάτευτο εσωτερικό σεβασμό.
Οι εκλογές που έρχονται θα αποτελέσουν τον πρόλογο του μέλλοντος. Δεν θα είναι οι τελευταίες. Θα είναι οι πρώτες της «επόμενης Ελλάδας». Και πιθανότατα θα λειτουργήσουν ως πρόλογος των πολλαπλών που θα ακολουθήσουν, μέχρι η κοινωνία να εντοπίσει το σημείο τομής, ανάμεσα στις αυθόρμητες αγωνίες της και πολιτικά αφηγήματα που θα μπορούν, στοιχειωδώς να τις εκφράσουν.
Η θεωρία της «συσσώρευσης». Λειτουργεί τα τελευταία πολλά χρόνια, σε κάθε κοινωνία, σε κάθε συγκυρία. Όσα περνούν κάτω από το ραντάρ, όσα προσεγγίζονται ως… περαστικά, από ένα πολιτικό σύστημα με πληθωρισμό από «περαστικούς», πολιτικούς που ζήλεψαν τη δόξα των αθλητών, και αναλίσκονται σε «μεταγραφές» με… τυχοδιωκτικό αποτύπωμα, από κόμμα σε κόμμα, ή μάλλον από ένα κόμμα σε ένα άλλο το οποίο… πολεμούσαν.
Όσα «μαζεύουν» μέσα τους οι πολίτες, και αναζητούν την αφορμή για να εκδηλωθούν. Την αφορμή για την έκρηξη. Έρχεται. Προσδεθείτε.
