Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “One Voice”, την Κυριακή 7 Ιουλίου 2024
Ένας πολιτικός οργανισμός που διεκδικεί θέση στο μέλλον και αντοχή στη φθορά της συγκυρίας, είναι περίπου καταδικασμένος να ανανεώνεται, εναρμονίζοντας τον βηματισμό του με τις καινούριες προτεραιότητες της κοινωνίας, οι οποίες αναζητούν πολιτική έκφραση και κομματική στέγη.
Περί «διευρύνσεων» λοιπόν ο λόγος, στη σκιά και του ανατροφοδοτούμενου αποτυπώματος που καρφίτσωσαν στη δημόσια συζήτηση οι ομιλίες του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά στην πρόσφατη εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο.
Η Ιστορία αλλά και η… ζωή μας επιβεβαιώνουν με θόρυβο τη χρησιμότητα των… παρανοήσεων.
Η πραγματική και βιωματική διεύρυνση ενός πολιτικού οργανισμού αφορά στη δυνατότητά του να «περπατήσει» σε κοινωνικά στρώματα με τα οποία δεν κατάφερνε να συνομιλήσει στο παρελθόν, πόσο μάλλον να τα εκφράσει συνειδητά και πλειοψηφικά.
Η… βολική «διεύρυνση» αφορά στο… σπίτωμα περιφερόμενων περαστικών, χωρίς ιδεολογική και πολιτική σπονδυλική στήλη, οι οποίοι μετακινούνται από το ένα κόμμα στο… αντίπαλο, με αποκλειστικό γνώμονα την ιδιοτελή υπεράσπιση των προσωπικών συμφερόντων τους.
Κάπου εκεί, η κοινωνία αντιδρά. Βιώνει αποστροφή και αποστασιοποιείται από το δημόσιο γίγνεσθαι. Η σοκαριστική αποχή του 60% στις πρόσφατες ευρωεκλογές, χωρίς ιστορικό προηγούμενο για την βαθιά πολιτικοποιημένη κοινωνία του έθνους μας, συνιστά την καλύτερη απόδειξη της φθοράς.
Η «πλατιά κοινωνική πλειοψηφία» του 2004
Την 7η Μαρτίου του 2004, ο Κώστας Καραμανλής προσωποποίησε τη μετακίνηση του τροχού της Ιστορίας στη γενιά των σαραντάρηδων, ταπεινώνοντας το σκοτεινό «σύστημα Σημίτη», ο εκφραστής του οποίου αρνήθηκε να τεθεί στην κρίση των πολιτών, και παρέδωσε ένα… θαμπό δαχτυλίδι, με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στον Γιώργο, τον τελευταίο των Παπανδρέου.
Σε εκείνες τις εκλογές, ο Κώστας Καραμανλής ενσάρκωσε μια «πλατιά κοινωνική πλειοψηφία», τη μεγαλύτερη που έχει συνασπιστεί γύρω από έναν πολιτικό, στην Ιστορία του έθνους μας. Η καταμέτρηση έδειξε ότι τον Κώστα Καραμανλή στήριξαν 3,5 εκατομμύρια Έλληνες.
Το εκλογικό ηχόχρωμα της εξέγερσης του μεσαίου χώρου. Μετριοπαθών ανθρώπων από το σύνολο του πολιτικού φάσματος, που εμπνεύστηκαν από έναν άνθρωπο και μια ιδέα.
Η εποχή των… περαστικών
Δυο δεκαετίες μετά από εκείνη την εποχή τομής στην Ιστορία, το πολιτικό σύστημα σεργιανίζει στη γειτονιά των… μετακινούμενων. Με αφετηρία τον πρόλογο της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, στις απαρχές της προηγούμενης δεκαετίας, στο πολιτικό σύστημα κυριαρχούν τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, έχοντας ωθήσει τους μετριοπαθείς πολίτες στην αποστασιοποίηση από το πολιτικό και εκλογικό γίγνεσθαι.
Ζούμε την αφόρητη εποχή των… περαστικών. Οι οποίοι μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο, το αντίπαλο, χωρίς δισταγμούς, εφόσον κρίνουν ότι αυτή η παρακμιακή διαδρομή, εξυπηρετεί την ιδιοτελή ευζωία τους.
Και η παρακμή παγιώνεται, στη χώρα την οποία η Ιστορία αγκαλιάζει ακόμη ως το «μαιευτήριο» της Δημοκρατίας.
