Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024
Η Τέχνη του κινηματογράφου έχει μπολιάσει την ανθρώπινη σκέψη με πληθυντικά και γοητευτικά ερεθίσματα, για να την παρακινήσει να προχωρήσει μπροστά. Να μην μένει στάσιμη. Να αναζητεί καινούριες αφορμές για καινούριες διαδρομές σε καινούρια μονοπάτια σκέψης.
Η ταινία «V for Vendetta», για παράδειγμα, μας προσέφερε μια από τις περισσότερο ανθεκτικές στη φθορά της συνήθειας αποστροφές-ατάκες. «Ideas are bulletproof». Οι ιδέες που αποδεικνύονται αλεξίσφαιρες, επειδή μπορούν να εμπνεύσουν και να παρακινήσουν. Να προκαλέσουν ρωγμές στη τζαμαρία της συντήρησης, της παρακμής, της φθοράς.
Όσα συμβαίνουν στο ελληνικό πολιτικό σύστημα την τελευταία 15ετία, με αφετηρία τις μοιραίες εκλογές του «λεφτά υπάρχουν», το 2009, και πυρηνική συνέπεια τα Μνημόνια που οδήγησαν σε εθνική καταστροφή και κοινωνική φτωχοποίηση, επιβεβαιώνουν ότι, στον αντίποδα των αλεξίσφαιρων ιδεών, υπάρχουν οι… ασπόνδυλες. Και οι κομιστές τους.
Εκείνοι που περιφέρονται στο πολιτικό σύστημα με νοοτροπία, ψυχολογία και συμπεριφορική ψυχοσύνθεση… περαστικού. Μετακινούμενοι με σκανδαλώδη απάθεια, από το ένα κόμμα στο… αντίπαλο, το οποίο συνήθως καθύβριζαν και πολεμούν λυσσωδώς και με πάθος μέχρι εκείνη τη στιγμή της ζωής τους.
Το κάνουν για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους. Την ανάγκη επιβίωσης σε ένα πολιτικό σκηνικό, με ένα κομματικό σύστημα το οποίο διαρκώς μεταλλάσσεται προς το χειρότερο. Με τις ιδέες, τις αρχές και τον αξιακό κώδικα να υποχωρούν, μπροστά στην πολυμορφία του συμφέροντος.
Φυσικά, οι συνέπειες είναι δραματικές και πιθανότατα μη αναστρέψιμες, σε επίπεδο κοινωνίας. Οι πολίτες παρακολουθούν, απογοητεύονται, αποστρέφονται και αποστασιοποιούνται. Απέχουν. Κάπως έτσι γιγαντώνονται τα ποσοστά της αποχής, οδηγώντας σε μια Δημοκρατία των… απόντων, οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες των επιλογών της μειοψηφίας των ακραίων που συμμετέχουν στις εκλογικές αναμετρήσεις. Και ψηφίζουν την.. εικόνα τους. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν…
Οι κομιστές της παρακμής λειτουργούν ως μοιραίοι ανατροφοδότες της φθοράς. Λίγο… ενοχλούνται ωστόσο. Οι ασπόνδυλες ιδέες άλλωστε συγκατοικούν με τις ασπόνδυλες συνειδήσεις.
