Οι ακροκεντρώοι, αυτή η… μάστιγα. Το πρόσφατο φιάσκο με τον Απόστολο Δοξιάδη, που σκίασε και ακύρωσε τη δυναμική του ανασχηματισμού, και την στρατηγική στόχευση του Κυριάκου Μητσοτάκη για μια πολιτική επανεκκίνηση, που θα επέτρεπε στη Νέα Δημοκρατία να καλύψει τις απώλειες του προηγούμενου διαστήματος, κυρίως λόγω της διαχείρισης της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, ήρθε να υπενθυμίσει τον… ζοφερό και μοιραίο ρόλο των λεγόμενων ακροκεντρώων, για την υγεία του πολιτικού οργανισμού της μητέρας-παράταξης της Κεντροδεξιάς.
Ο Απόστολος Δοξιάδης ήταν ένας από τους πολλούς. Όσοι κεντρώοι έχουν εικόνα, περιγράφουν τέτοιου είδους προσωπικότητες ως… φρουρά, καθώς τα τελευταία χρόνια, έφτασαν σε επίπεδο προσωπικής απαξίωσης, αναφορικά με την προηγούμενη διαδρομή τους, ώστε να υπερασπιστούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά και να μην αναγνωρίζουν κανένα λάθος, καμία παράληψη ή υστέρηση στις κεντρικές επιλογές του Μεγάρου Μαξίμου υπό τον σημερινό ένοικό του.
Όπως απέδειξε το… ατύχημα Δοξιάδη, όταν το κοινωνικό εκκρεμές μετατοπίζεται, η πλειοψηφία της κοινωνίας «βράζει», και η φθορά της κυβέρνησης προσλαμβάνει σωρευτικά και πολλαπλασιαστικά χαρακτηριστικά, οι ακροκεντρώοι, με την απουσία κοινωνικής και συνειδησιακής συναίσθησης και ηθικής, δεν μπορούν να προσφέρουν ουσιαστικές υπηρεσίες στους «ευεργέτες» τους.
Λειτουργούν υπονομευτικά και διαβρώνουν την προσπάθεια που υποτίθεται ότι προσπαθούν και επιθυμούν να υπερασπιστούν. Μια άβολη πραγματικότητα που διογκώνεται, επιβαρύνεται και επιδεινώνεται, λόγω της πλήρης άγνοιάς τους για την ψυχολογία της παραδοσιακής κοινωνικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, στην προκείμενη περίπτωση.
Το… ατύχημα των αμετροεπών ακροκεντρώων. Που υποδύονται τους πνευματικούς και πεφωτισμένους, εγκλωβισμένοι σε οικοσυστήματα περιθωριακού ελιτισμού.
Πηγή: One Voice
