Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2023
Η γλώσσα ως ζωντανός οργανισμός, γοητευτική και ατίθαση, να ζωγραφίζει κάδρα συναισθημάτων, και να φλερτάρει με διαδρομές που το μυαλό διστάζει πολλές φορές να ακολουθήσει.
Η γλώσσα που… τσακίζει κόκκαλα, όταν τα βαθύτερα νοήματά της προσπερνούν την αμφισβήτηση της ανασφάλειας, και δημιουργεί εικόνες, όχι απαραίτητα καθησυχαστικές.
Η Βουλή, ο ναός περιφρούρησης του πολιτεύματος, στα χρόνια της αδιατάρακτης και αμετάκλητης Δημοκρατίας, μας προσέφερε εικόνες αποκρουστικές, ταυτοτικές μιας χειρότερης εκδοχής της ποιότητας του πολιτικού συστήματος του έθνους, με αφορμή τη συζήτηση πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.
Υστερικές τοποθετήσεις, ρητορική πεζοδρομίου, συμπεριφορές καφενείου, επιχειρήματα προσβλητικά προς την κοινή λογική, προσβλητικά προς κάθε λογική. Ένα μωσαϊκό αχρείαστης χορηγίας προς τα άκρα και τις ακρότητες, από όλους εκείνους που αισθάνονται περισσότερο άνετα να πλατσουρίζουν στο μίσος και τον διχασμό.
Οι πληγές στο σώμα της αστικής Δημοκρατίας μεγάλες, βαθιές και δυσεπούλωτες. Η διαιώνιση της εθνικής τραγωδίας που ξεκίνησε με τα Μνημόνια, με το πολιτικό σύστημα να μην αντιλαμβάνεται την αποστολή του, τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της κοινωνίας την οποία καλείται να εκφράσει και να υπερασπιστεί.
Να υπερασπιστεί. Όπως μας θυμίζει ο Υπέρ Αδυνατού Λόγος του Λυσία, απόσπασμα του οποίου επικαλέστηκε ο καθηγητής Γεραπετρίτης, αμετάφραστο για όσους δεν το κατανόησαν. Η αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση κάθε συντεταγμένης Πολιτείας να υπερασπίζεται τους αδύναμους, τους μη προνομιούχους, εκείνους που δοκιμάζονται περισσότερο. Η ανάμνηση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ως βαθιά υπόκλιση στην βαθύτερη έννοια της Δημοκρατίας. Της σύνθεσης δυνάμεων και διαδρομών, της μέριμνας για το γενικό σύνολο, χωρίς να μένουν πίσω οι αδικημένοι.
Πόσο μακριά από εκείνη τη Δημοκρατία βρίσκεται η σημερινή εκδοχή της (και) στον τόπο μας. Πόσο μοιραία αποδεικνύεται η επιπολαιότητα όσων έχουν ταχθεί να υπερασπίζονται τις Θερμοπύλες αξιών που πιέζονται από την υστερία της χυδαιότητας. Πόσο υποτιμούμε την ανοχή σε όσους έγιναν εκ των έσω υπονομευτές της αστικής Δημοκρατίας που κληρονομήσαμε.
