Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2025
Habemus Κωνσταντίνο Τασούλα, λοιπόν, με τον Πρόεδρο της Βουλής να καθρεφτίζει την αλλαγή πολιτικών προτεραιοτήτων και στρατηγικών στοχεύσεων για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στη σκιά της απώλειας άνω του 1 εκατομμυρίου ψήφων για τη Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2024, και της μετατόπισης ισχύος σε διεθνές επίπεδο, μετά την επιστροφή Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο και τους παράλληλους κλυδωνισμούς που τη συνοδεύουν.
Η επιλογή του Ηπειρώτη πολιτικού, από την ιδεολογική μήτρα της Κεντροδεξιάς, και την κληρονομιά του Ευάγγελου Αβέρωφ, υπηρετεί μια πληθωρική σειρά αναγκαίων και ρεαλιστικών πολιτικών παραμέτρων.
Δυο σημεία έχουν υπερτροφική σημειολογία.
Η απόσυρση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, μετά από μόλις μια θητεία, άχρωμη και άφωνη, που ακύρωσε κάθε πολιτική και ιστορική πρόκληση οι οποίες τη συνόδευσαν, από το σημείο τομής της πρώτης γυναίκας Προέδρου της Δημοκρατίας, μέχρι τη συνειδησιακή υποχρέωση του ανώτατου πολιτειακού παράγοντα του τόπου να υπερασπίζεται την ενότητα του έθνους και της κοινωνίας, αντί να τη… δοκιμάζει, όπως συνέβη με τα επινίκια με τη νομοθεσία περί του γάμου των ομοφυλοφίλων.
Και η μη επιλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου για το αξίωμα. Με δεδομένη την άρνηση του Κώστα Καραμανλή να συμμετάσχει στη σχετική συζήτηση, και την αντίστοιχη… μη διαθεσιμότητα του Αντώνη Σαμαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν το ηχηρότερο πολιτικό αποτύπωμα που θα μπορούσε να βρεθεί στο Προεδρικό Μέγαρο.
Μεταξύ μας όμως, όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν θα ήταν… Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Θα ήταν περισσότερο δραστήριος, παρεμβατικός και αυτόνομος από κάθε άλλον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη μακρά διαδρομή της Μεταπολίτευσης, με την αυτονόητη εξαίρεση του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, του «ιδρυτή» της νεώτερης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Με τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο… πειρασμός μιας άτυπης αλλά αυταπόδεικτης και βιωματικής δυαρχίας, ήταν μεγάλος και ορατός. Συνδυαστικά με την κοινωνική φθορά που αναπόφευκτα καταγράφει η Νέα Δημοκρατία, από τη μέχρι σήμερα πενταετή διακυβέρνηση του τόπου, μια τέτοια συνθήκη… διάχυσης της πολιτικής ισχύος, θα διαμόρφωνε αναπότρεπτες συνθήκες αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.
Και, κάπως έτσι, μείναμε… στα σενάρια.
