Του Νίκου Φυλάγγελου
Η βιωματική ωριμότητα στη ζωή ενός ανθρώπου, έρχεται όταν μπορεί να αντικρίζει με γενναιότητα τις “μεγάλες αλήθειες”. Και να μην κρύβεται πίσω από λέξεις, όσο γοητευτική μαγεία και αν κρύβουν.
Όσα συμβαίνουν στην Αμερική με τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, έρχονται να μας θυμίσουν μια άβολη πραγματικότητα για τον Ελληνισμό. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει χάσει προ πολλού την αίγλη της “Μητέρας Εκκλησίας” για την Ορθοδοξία. Όσο χαρισματική προσωπικότητα και αν υπήρξε στο ξεκίνημα της διαδρομής του ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, προσωπική επιλογή και στενός συνεργάτης αν όχι… επικρατέστερος διάδοχος του οποίου είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος, το Φανάρι εκπέμπει τα τελευταία χρόνια λιγότερο φως.
Γνωστά και κατανοητά τα προβλήματα του Πατριάρχη με το “βαθύ κράτος” της Τουρκίας. Κάποιοι Θεσμοί ωστόσο υπερβαίνουν τη συγκυρία. Και ο ίδιος άλλωστε, με αναίτιες επιλογές τα τελευταία χρόνια, όπως τον εναγκαλισμό με την Εκκλησία της Ουκρανίας και τον διαρκή υπόγειο πόλεμο με τον Πατριάρχη κ. Κύριλλο, πρακτικά έχει ανοίξει το δρόμο για να αποκτήσει η Μόσχα διαστάσεις νέας “Μητέρας Εκκλησίας” για την Ορθοδοξία.
Τα μεγέθη είναι ανομοιογενή. Και είναι απογοητευτική η εικόνα… πρόθυμων υποστηρικτών του Πατριαρχείου να προπαγανδίζουν, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία και… στασίδι στην τηλεόραση, κατά της Ρωσίας, με τρόπο ανεξήγητο για τους ακροατές των επιχειρημάτων τους.
Όλοι αυτοί με τους βυζαντινισμούς τους, ροκανίζουν την ιστορική κληρονομιά του “οικουμενισμού” για το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Σημεία των καιρών…
