Του Νίκου Φυλάγγελου
Όπως πάντα στα κάγκελα… Ένας λαός προορισμένος… για τα πανηγύρια. Με την περίπου αυτοπροσδιοριστική ανάγκη να συμμετέχει σε επιτυχίες και θριάμβους, που συνήθως δεν του αναλογούν.
Η τεράστια Μαρία Σάκκαρη, έγραψε ιστορία στο Ρολάντ Γκαρός. Η ίδια. Ο προπονητής της. Οι οικογένειά της. Οι φίλοι της. Κανένας άλλος. Πολύ περισσότερο το ελληνικό κράτος, που όπως και τους άλλους τενίστες, αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία των πρωταγωνιστών ατομικών αθλητών, δεν τους στήριξε σχεδόν ποτέ. Δεν τους στηρίζει.
Η Μαρία Σάκκαρη καλλιέργησε μόνη το ταλέντο της. Αναζήτησε χορηγούς. Αφιέρωσε χρόνια από τη ζωή της σε εξαντλητικές προπονήσεις, για να γίνει καλύτερη. Έμαθε από τα λάθη της. Σηκώθηκε κάθε φορά που έπεσε. Δεν ήταν εκείνοι να τη σηκώσουν οι… μετέχοντες στο εθνικό πανηγύρι. Οι περισσότεροι άλλωστε έμαθαν την ύπαρξή της πολύ πρόσφατα.
Σεβασμός λοιπόν. Για ένα νέο κορίτσι, που στάθηκε μόνη της. Και είναι τόσο γενναιόδωρη, ώστε να μην κρατάει στην ψυχή της τα χρόνια της μοναξιάς. Και εκείνους που την αγνοούσαν.
We salute you, Μαρία Σάκκαρη.
