Με τον Ταγίπ Ερντογάν επικράτησε ένα πέπλο παρανόησης, αποπροσανατολισμού και ατροφικής ανάλυσης των δεδομένων, αναφορικά με τη στάση του απέναντι στην Ελλάδα τα πολλά τελευταία χρόνια.
Κανονικά θα έπρεπε να τον προσεγγίζουμε ως τον… σουλτάνο της καρδιάς. Εκείνον που είναι επιθετικός απέναντι στην Ελλάδα, μονάχα στα λόγια. Ακραίος και ασεβής. Αλλά μονάχα στα λόγια.
Ο “Ατατούρκ” της εποχής μας διανύει με αυτοπεποίθηση το διάστημα που του αναλογεί στην αναγκαία διαχείριση των συμβόλων. Στην παράσταση δημόσιας παρουσίας και λόγου. Και στην πράξη, αποδεικνύεται συμβιωτικός και διαχειρίσιμος.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα μεγάλα εθνικά δεινά τα έχει υποστεί η πατρίδα μας υπό την ηγεσία στην Τουρκία εκείνων που πολέμησε και παραμέρισε ο Ταγίπ Ερντογάν. Των κεμαλιστών. Από τον εθνικό ακρωτηριασμό του Ελληνισμού, με την τραγωδία στην Κύπρο, μέχρι τη σημαία που… πήρε ο αέρας στα Ίμια, επί εποχής του ασυγχώρητου και πρόθυμου Κώστα Σημίτη.
Τον Ερντογάν τον καταλαβαίνουμε. Τον ξέρουμε. Μπορούμε να τον προβλέψουμε. Υπό αυτή την οπτική πρέπει να τον προσεγγίζουμε. Όπως έδειξε και με τη συνέντευξή του στην “Καθημερινή” και τον Αλέξη Παπαχελά, ανοίγει την ατζέντα για όλα τα θέματα. Και όσα… δεν μας αφορούν ή μας ενοχλούν.
Την ανοίγει στα λόγια. Γιατί αυτό υπαγορεύει ο ρόλος του. Και η… παράσταση συνεχίζεται
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
