Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αυτή η μάστιγα… Σε συνδυασμό με μια πολιτική ηγεσία επιπέδου… παιδικής χαράς, πολύ χειρότερης από εκείνη που, πριν από μια δεκαετία, στις απαρχές των εθνικών δεινών που προκάλεσαν στην Ελλάδα τα Μνημόνια, κρατούσε στα χέρια της τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών.
Στη σκιά της ημέρας ανεξαρτησίας της Ουκρανίας από τη… Σοβιετική Ένωση, τα αδιέξοδα της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στη Ρωσία, “φωνάζουν”.
Σε αντίθεση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και το αυταρχικό αποτύπωμά του σε έναν λαό συνηθισμένο στις… ταλαιπωρίες, οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι συνηθισμένοι στην ευημερία. Και είναι συνηθισμένοι να… ξεσηκώνονται, όταν διαπιστώνουν ότι απειλείται η ποιότητα ζωής τους.
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Εξαιτίας των ανεκδιήγητων κυρώσεων της Ευρώπης στη Ρωσία, οι Ευρωπαίοι πολίτες βλέπουν την ποιότητα της ζωής τους να υποχωρεί. Ο χειμώνας προβλέπεται εφιαλτικός. Και ήδη, στο σύνολο της ηπείρου μας, οι κοινωνίες αντιδρούν και ξεσηκώνονται.
Κάποιες, όπως η ιταλική, προχωρούν και σε αλλαγή πολιτικής ηγεσίας, δίνοντας τον τόνο για τις τραυματικές συνέπειες που θα υποστούν οι κυβερνήσεις οι οποίες οδεύουν σε κάλπες.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει την άνεση να περιμένει. Να… κρυώσει, να πεινάσει, να αγανακτήσει η Ευρώπη. Και φυσικά, να ξεσηκωθεί κατά των ηγετών της.
