Του Νίκου Φυλάγγελου
Τις τελευταίες ημέρες, στη μαύρη και ασήκωτη σκιά της ανείπωτης τραγωδίας των πυρκαγιών, ζήσαμε για ακόμη μια φορά τη χαώδη απόσταση που χωρίζει πλέον την κοινωνία από τα ΜΜΕ, συστημικά και φορτισμένα με τοξίνες, από την εποχή της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, και την ηθική χρεοκοπία της δημοσιογραφίας.
Υπήρξαν, τους ακούσαμε και τους διαβάσαμε, “διαμορφωτές” της κοινής γνώμης που αδυνατούσαν να καταλάβουν για ποιόν λόγο ο κάτοικος ενός χωριού στην Εύβοια και αλλού στην ελληνική επαρχία, δεν άκουγε τις προτροπές για εκκένωση και απομάκρυνση από τον χώρο της τραγωδίας, αλλά αντιθέτως επέλεγε να παραμείνει εκεί, και να δώσει τη μάχη για να σώσει ό, τι μπορούσε.
Ο ψυχικός δεσμός του Έλληνα με το σπίτι του είναι διαχρονικός και υπέρτερος της κάθε επιμέρους συγκυρίας. Εν πολλοίς, μας διαφοροποιεί συναισθηματικά ως λαό, ακόμη και τους επίσης παρορμητικούς Μεσόγειους, όπως τους Ιταλούς. Στην ελληνική περιφέρεια, ο δεσμός έχει ταυτοτικά χαρακτηριστικά. Ακόμη όμως και στις απρόσωπες μεγαλουπόλεις, ενσαρκώνει ένα λυτρωτικό “εμείς”, στο οποίο μπορεί κανείς να αναζητήσει ανακουφιστικές αναμνήσεις, ως αντίβαρο στη μελαγχολική μοναξιά του “εγώ”.
Αυτά βέβαια, δεν μπορούν να τα καταλάβουν όσοι δυσκολεύονται να διαβάσουν επαρκώς τον ψυχισμό της κοινωνίας.
