Του Δημήτρη Σκούρτα
Δημοσιογράφος
Η χρονιά για τον μπασκετικό Ολυμπιακό ολοκληρώθηκε με τρόπο θριαμβευτικό. Το «σκούπισμα» επί του μεγάλου του αντιπάλου Παναθηναϊκού στους τελικούς της Basket League, που σήμανε την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του πρώτου νταμπλ μετά από 25 ολόκληρα χρόνια, ήταν το επιστέγασμα μιας εξαιρετικής σεζόν, που λίγο έλειψε να τον βρει και στον τελικό της Euroleague. Ας όψεται ο Βασίλιε Μίσιτς. Μια σεζόν εξιλέωση για τους Πειραιώτες, μετά τη γνωστή διαδρομή με την αποχώρηση από την Α1 και την επιστροφή δύο χρόνια αργότερα, υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες.
Οι «ερυθρόλευκοι» του Γιώργου Μπαρτζώκα έδειξαν πολύ νωρίς μέσα στη σεζόν πως είχαν τις προϋποθέσεις να κυριαρχήσουν εντός των συνόρων, παρουσιάζοντας μια καλοκουρδισμένη μηχανή, με ξεκάθαρους ρόλους και συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Είχαν μεγάλη διαφορά ποιότητας σε σχέση με τους «πράσινους», που έχουν τα δικά τους βάσανα, αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την επιτυχία τους, κάθε άλλο μάλιστα.
Στην πρώτη σεζόν χωρίς τον τεράστιο Βασίλη Σπανούλη, ο Ολυμπιακός φρόντισε να κοιτάξει μόνο μπροστά, χωρίς να τον επηρεάσει στο ελάχιστον η απουσία του μεγάλου αρχηγού. Το σύνολο μάλιστα που «χτίστηκε» δεν ήταν μιας χρήσης, αλλά με προοπτική να πρωταγωνιστήσει για τουλάχιστον μια τριετία. Οι περισσότεροι παίκτες του βασικού κορμού είναι «δεμένοι» με συμβόλαιο και για την επόμενη σεζόν και απλά θα πρέπει να γίνουν τρεις τέσσερις ποιοτικές προσθήκες που θα ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα.
Για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν οι Πειραιώτες είναι αναγκασμένοι να πουν αντίο στον αρχηγό τους. Μετά τον Σπανούλη ήταν η σειρά του Γιώργου Πρίντεζη να βάλει ένα τέλος σε μια ονειρεμένη πορεία. Ο 37χρονος πάουερ φόργουορντ τα έζησε όλα στην καριέρα του και το σίγουρο είναι πως φεύγει «γεμάτος» και μάλιστα το φινάλε ήταν ιδανικό. Για την αγωνιστική του αξία και προσφορά τόσο στον Ολυμπιακό, όσο φυσικά και στην Εθνική μας ομάδας, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Δικαίως συγκαταλέγεται στους κορυφαίους όλων των εποχών. Το γεγονός όμως ότι μιλάμε για έναν αθλητή με απαράμιλλο ήθος, που χαίρει της εκτίμησης σύσσωμης της αθλητικής οικογένειας, είναι ενδεχομένως ακόμα πιο σημαντικό και από τους τίτλους και τις προσωπικές διακρίσεις.
