Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Ο χορός των τεράτων των άκρων, του μίσους και του διχασμού, που παρακολουθήσαμε και πάλι με ένταση το τελευταίο διάστημα στο πολιτικό σκηνικό, με αφορμή το σκάνδαλο των υποκλοπών, επέτρεψε να… μετρηθούν διαδρομές.
Ο Κωστής Χατζηδάκης, για παράδειγμα, αν και το πιο ηχηρό πολιτικό θύμα των υποκλοπών, διατήρησε τον ήπιο λόγο και τη μετριοπάθεια που τον χαρακτηρίζει στο σύνολο της πολιτικής διαδρομής του, και του χαρίζει εμβληματικές πρωτιές στον Βόρειο Τομέα της Β’ Αθηνών.
Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος, είναι μια άλλη, αντίστοιχη περίπτωση. Φυσικός εκφραστής του μεσαίου χώρου, στην εποχή της πολιτικής ηγεμονίας του Κώστα Καραμανλή, μιας εποχής που φαντάζει σήμερα τόσο μακρινή, αν συγκρίνει κανείς το πόσο έχουν συρρικνωθεί στις μέρες μας οι κοινωνικές πλειοψηφίες οι οποίες συσπειρώνονται γύρω από τις κυβερνητικές πλειοψηφίες, σε σχέση με τα 3,5 και 3 εκατομμύρια πολιτών που εμπιστεύτηκαν τον μακροβιότερο πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, στις εκλογές του 2004 και του 2007.
Στα χνάρια του Κωστή Χατζηδάκη, ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος φαντάζει… μοναχικός λύκος στον Βόρειο Τομέα της Β’ Αθηνών, μακριά από τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Ένας περίπατος μοναχικός, αλλά… μονόδρομος.
