Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η τεράστια Μελίνα Μερκούρη διεκδικεί τα πνευματικά δικαιώματα μιας φράσης με ταυτοτικά χαρακτηριστικά για την πολιτική. “Δεν αρέσουμε”… όπως είχε πει στον Ανδρέα Παπανδρέου το μακρινό 1989.
Δεν αρέσει και ο “Μανού”, σήμερα. Ο Εμμανουέλ Μακρόν. Ο άχρωμος τεχνοκράτης και άνθρωπος των τραπεζών, που το “σύστημα” μας φόρτωσε ως… μεταρρυθμιστή και αναγεννητή της Ευρώπης, πριν από μερικά χρόνια.
Η βαριά αποδοκιμασία του κόμματος… σκιά του Γάλλου Προέδρου στις περιφερειακές εκλογές, επιβεβαιώνει τη βαθιά απογοήτευση της γαλλικής κοινωνίας για τα πεπραγμένα της θητείας του. Για τα αποτελέσματα των πολιτικών του. Για τις εξαγγελίες που έμειναν ωραία λόγια.
Έναν χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές, οι φωνές να ακολουθήσει ο Μακρόν το παράδειγμα του Φρανσουά Ολάντ και να μην θέσει και πάλι υποψηφιότητα, πολλαπλασιάζονται. Όχι επειδή υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να εκλεγεί η Μαρίν Λεπέν. Δεν θα εκλεγεί, γιατί η χώρα-κληρονόμος του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού θα καταφέρνει πάντοτε να συσπειρώνεται απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες.
Αν όμως η ιέρεια της ακροδεξιάς καταφέρει να φτάσει στο αδιανόητο ποσοστό του 45%, που της δίνουν οι δημοσκοπήσεις, τότε η Δημοκρατία θα έχει ηττηθεί. Και βασικός υπεύθυνος θα είναι ο… τεχνοκράτης.
