Την ώρα που ο πλανήτης δοκιμάζεται, στη σκιά ακραίων και επικίνδυνων συγκρούσεων, οι οποίες μετατοπίζουν ισορροπίες δύναμης και συμμαχίες, η πρόσφατη ομιλία του Κώστα Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη, επανέφερε στο εθνικό υποσυνείδητο τις μνήμες μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, με πρωταγωνιστή τον ίδιο.
Από τη “δύσκολη” σχέση με δυο Αμερικανούς Προέδρους, τον Τζορτζ Μπους τον νεώτερο και τον Μπαράκ Ομπάμα, στη αναζήτηση νέων συνθέσεων με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν και την Κίνα του Χου Ζιντάο, μέσω της προώθησης ενεργειακών συμφωνιών και της επένδυσης της Cosco, στην πρωταγωνιστική θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με τον κοινό βηματισμό με τη Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ, και φυσικά στις “καθαρές κουβέντες” με την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, διορθώνοντας τις εθνικές μειοδοσίες της αποκρουστικής εποχής Σημίτη.
Ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ελλάδας εκτός Μνημονίων και τελευταίος πολιτικός για χάρη του οποίου έφτασαν στην κάλπη για να τον στηρίξουν τόσοι πολλοί Έλληνες (3,5 εκατομμύρια το 2004, 3 εκατομμύρια το 2007), τροχοδρόμησε μια εθνική διαδρομή πολυδιάστατων συμμαχιών, αυτονομίας και αυτοπεποίθησης.
Οι εκλογές του “λεφτά υπάρχουν” και η άνοδος στην εξουσία του τελευταίου των Παπανδρέου, ο οποίος υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στην εθνική καταστροφή των Μνημονίων, οδήγησαν σε μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία, με την απόσυρση του Κώστα Καραμανλή από το προσκήνιο.
Και φυσικά, έδωσαν ζωτικό χώρο στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν. Στο μίσος και τον κοινωνικό διχασμό. Στη φθορά και την παρακμή.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
