Πώς τα φέρνει η ζωή… Μερικές μέρες μετά την απώλεια του Κώστα Σημίτη, του πολιτικού επί πρωθυπουργίας του οποίου η Ελλάδα απώλεσε εθνικό έδαφος, με την υποστολή της σημαίας στα Ίμια, και το έκτοτε “γκριζάρισμα” του Αιγαίου, σε συνδυασμό με τη Συμφωνία της Μαδρίτης που ακολούθησε, μια ομιλία του Κώστα Καραμανλή, στην παρουσία του βιβλίου του καθηγητή Γιάννη Βαληνάκη για την ανάγκη μιας νέας στρατηγικής στις σχέσεις με την Τουρκία, ήρθε αν υπενθυμίσει το διαφορετικό… υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι.
Ο Κώστας Καραμανλής, με την πολιτική υστεροφημία της στήριξης στην Κύπρο απέναντι στο ενδοτικό σχέδιο Ανάν, το μπλοκάρισμα της εισόδου των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την προώθηση ενεργειακών αγωγών που θα καθιστούσαν την Ελλάδα και την Ευρώπη αυτόνομες και αυτάρκεις, τοποθετείται ως φυσικό ανάχωμα απέναντι στη “σχολή σκέψης” του… ενδοτισμού.
Εκείνους τους εύκαμπτους του δημόσιου βίου, που αλλοιώνουν την κοινή λογική, προκειμένου να εξυπηρετεί τα προσωπικά, ιδιοτελή συμφέροντά τους. Ο Κώστας Καραμανλής πλήρωσε με την ανατροπή της κυβέρνησής του, την επιλογή να μην είναι… βολικός και δεδομένος. Να κρατάει ψηλά τη σημαία. Δικαιούται λοιπόν περισσότερο από κάθε άλλον… δια να ομιλεί.
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
