Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το μέτωπο της Ουκρανίας ήρθε να μας αποδείξει με ακραία εύηχο τρόπο, ότι ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Η διεθνής τάξη πραγμάτων, την οποία μας κληρονόμησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, έχει μεταβληθεί, αν όχι ανατραπεί σχεδόν πλήρως.
Η μοναδική υπερδύναμη την οποία γνώρισαν οι πλέον πρόσφατες γενιές της ανθρωπότητας, έχει υποστεί σοβαρές ρωγμές στον πυρήνα της Δημοκρατίας της. Με τους δυο τελευταίους Προέδρους της, τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Τζο Μπάιντεν, να προκαλούν γέλια και… κλάματα αντίστοιχα, και αθροιστικά να ενισχύουν τον διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας.
Η Ευρώπη, ειδικά χωρίς την Άνγκελα Μέρκελ, είναι παραδομένη και εγκλωβισμένη σε… χαριτωμένες φιγούρες τύπου “Μανού” Μακρόν, αδύναμων ισορροπιστών τύπου Σολτς, και διορισμένων τεχνοκρατών τύπου Ντράγκι. Μια Ευρώπη που ψάχνεται και πάλι για… νέα Μνημόνια, προκειμένου να ξεπληρωθούν τα χρέη τα οποία συσσώρευσε η πανδημία του κορονοϊού.
Στην απέναντι όχθη, ο άξονας της Ρωσίας με την Κίνα ισχυροποιείται όλο και περισσότερο, πατώντας πρωτίστως στη σκανδαλιστική και ασυγχώρητη αδυναμία της Δύσης, και την αυταπόδεικτη απουσία ηγετών που να μπορούν να εμπνεύσουν τις κοινωνίες τους.
Βλαντιμίρ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ… Ένα αταίριαστο δίδυμο, που η διαρκής αυτοχειρία της Δύσης έφερε… αγκαλιά.
