Του Νίκου Φυλάγγελου
Η σχετική ρητορική δεν ακούγεται συχνά στον δημόσιο λόγο. Γιατί… ξεβολεύει και αναιρεί μέρος του σανού του εθνολαϊκισμού, χάρη στον οποίο χτίστηκαν (καλοταϊσμένες) καριέρες πολιτικών, διεθνολόγων, δημοσιογράφων και λοιπών ειδικοτήτων.
Ο Ταγίπ Ερντογάν… κάνει το κομμάτι του απέναντι στην Ελλάδα. Με την ανοχή, αν όχι ενθάρρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών, σε πείσμα φυσικά της φαιδρής προσδοκίας “ενσωματωμένων” διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ότι η διακυβέρνηση Μπάιντεν… θα τον στριμώξει.
Όπως με τους θεατρινισμούς με τον εμβολιασμό κατά του κορονοϊού, ο Ταγίπ Ερντογάν υποδύεται και στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με προχωρημένο ενθουσιασμό έναν… χαριτωμένο ρόλο. Για να μπορεί στη συνέχεια να δικαιολογείται έναντι της Ευρώπης και της Αμερικής.
Στο αναμενόμενο blame game άλλωστε, αυτά που θεωρούμε εμείς αυτονόητα, δεν είναι… τόσο αυτονόητο για την υπόλοοπη διεθνή κοινότητα. Έβαλε το χέρι του ο Κώστας Σημίτης, με το γκριζάρισμα του Αιγαίου με τα Ίμια το 1996, ώστε η σημερινή Τουρκία να… παίζει μπάλα με εξοργιστική άνεση.
