Περί ορέξεως, θα έλεγε κανείς… Υπάρχουν ωστόσο και όρια. Και αυτή ήταν μα βασική διδαχή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και των ατίθασεων ιδεών του. Να δοκιμάζεις διαρκώς τα όριά σου και να τα υπερβαίνεις, να ανακαλύπτεις καινούρια. Χωρίς να προσβάλλεις τον εαυτό σου.
Η Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού έμοιαζε προσανατολισμένη να προκαλέσει. Και το έκανε. Η γαλλική κοινωνία άλλωστε παραμένει η πλέον συναρπαστική στην Ενωμένη Ευρώπη, η μόνη πιθανότατα που δίνει μάχες ιδεών και αξιών.
Γι’ αυτό και οι ίδιοι οι Γάλλοι ενοχλήθηκαν από πτυχές της Τελετής Έναρξης. Είναι διαφορετικό να υπερασπίζεσαι τη λεγόμενη συμπερίληψη, και διαφορετικό να αναγορεύεις περιθωριακές μειοψηφίες σε κρατούσα συμπεριφορά. Σε μια τέτοια περίπτωση, διακινδυνεύεις την εθνική συνοχή. Και έθνη χωρίς συνοχή, είναι εκ προοιμίου καταδικασμένα.
Στη χώρα μας, οι περισσότεροι που κραδαίνουν τη σημαία της συμπερίληψης, το κάνουν… δήθεν. Επειδή εξυπηρετεί τα ιδιοτελή συμφέροντά τους. Να κάνουν καριέρα ως “δικαιωματιστές” και “δικαιωματίστριες”. Να το κάνουν επάγγελμα. Επιδοτούμενο και χορηγούμενο, φυσικά…
Της Κατιάνας Ναυπλιώτου
