Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 1η Ιουνίου 2024
Η πολιτική ως συνεκτική διαδικασία, που παρακινεί και συναρπάζει, δείχνει ανήμπορη να αντισταθεί στη γοητεία της παρακμής. Αυτή είναι τουλάχιστον η αχρείαστη και μελαγχολική πραγματικότητα την οποία βιώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια. Μετά τις μοιραίες εκλογές του «λεφτά υπάρχουν», το 2009, και τα εθνοκτόνα Μνημόνια, που φτωχοποίησαν τους πολίτες, αποσυναρμολόγησαν την κοινωνία και συρρίκνωσαν την εθνική αυτοδιάθεση.
Η αποστροφή της πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας για τα κοινά και ένα χαμηλού επιπέδου και αισθητικής πολιτικό σύστημα, επιβεβαιώνεται με σκανδαλιστική συνέπεια στις εκλογικές αναμετρήσεις των πολλών τελευταίων ετών.
Η αποχή θεριεύει και παγιώνεται ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη, διαμορφώνοντας συνθήκες απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, καθώς οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες οι οποίες διαμορφώνονται κάθε φορά είναι θνησιγενείς και κοινωνικά ορφανές. Αντανακλούν ακραία μειοψηφικά αφηγήματα, που ωστόσο διαχειρίζονται το παρόν και διαμορφώνουν το μέλλον του τόπου μας.
Στον αντίποδα της πολιτικής βρίσκεται ο αθλητισμός. Που ενώνει, εκεί όπου η πολιτική διχάζει και απογοητεύει. Το παράδειγμα με το ξέσπασμα των οπαδών του Ολυμπιακού μετά την κατάκτηση του Conference League απέναντι στη Φιορεντίνα, και η λαοθάλασσα που παρέπεμπε σε άλλες, μακρινές αλλά καλύτερες εποχές, είναι εξόχως ομιλητικό και ηχηρό.
Οι πολίτες αναζητούν αφορμές για να εμπνευστούν, να ενωθούν να δώσουν κοινές μάχες. Χρέος της Δημοκρατίας, του λιγότερο ατελούς από τα πολιτεύματα τα οποία επινόησε το ανθρώπινο μυαλό, είναι να πολλαπλασιάζει τους «παρόντες». Εκείνους που συμμετέχουν. Να τους δίνει την αφορμή και την έμπνευση ώστε να συνδιαμορφώσουν το κοινό μέλλον, αντί να παραμένουν απαθείς και αποστασιοποιημένοι.
Απουσιάζουν οι ηγεσίες με αύρα. Που θα μας παρέσυραν στους ωκεανούς του μέλλοντος με όρους ασφάλειας και αυτοπεποίθησης, αντί να τους… παίρνει ο άνεμος, όπως συμβαίνει σήμερα.
