Του Νίκου Φυλάγγελου
Η τελετή για τη δωρεά έργων τέχνης που είχε συλλέξει ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, με αποδέκτη την ελληνική Πολιτεία, είχε και μια βαθιά μελαγχολική διάσταση. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, έμοιαζε, στο ξεκίνημα της δημόσιας παρουσίας του, προορισμένος για άλλες διαδρομές. Περισσότερο σημαντικές…
Στις απαρχές των Μνημονίων, με το εθνικό δράμα της ελληνικής κοινωνίας, τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση, και ένα πολιτικό σύστημα το οποίο αδυνατούσε να αντιληφθεί τις πραγματικές και επείγουσες ανάγκες των πολιτών, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος δεν τόλμησε να κάνει το επόμενο βήμα. Να ασχοληθεί με την πολιτική. Να γκρεμίσει εκείνο το κατεστημένο, που κοινωνικά δεν είχε πλέον ούτε εφεδρείες, ούτε αναφορές. Να διεκδικήσει να γίνει πρωθυπουργός.
Δεν το έκανε. Και τελικά, βρήκε… καταφύγιο στο μεγάλο ισοδύναμο της τέχνης και του πολιτισμού. Και από εκεί μπορείς να προσφέρεις. Όχι όμως, τόσα πολλά και σημαντικά, όσα μέσα από την ενεργό πολιτική.
Ακόμη και η “Διανέοσις”, ο οργανισμός έρευνας και ανάλυσης που δημιούργησε, έχασε το δρόμο του. Αντί να εξελιχθεί σε εργαστήριο ζύμωσης καινούριων ιδεών, θυμίζει περισσότερο μοχλό εξήγησης των… ανεξήγητων για το “σύστημα”. Και έτσι, βλέπει την απήχησή της να συρρικνώνεται.
Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος διήνυσε “ατελή” διαδρομή. Σε μια εποχή κατά την οποία η Ελλάδα είχε ανάγκη από “σημαντικούς”. Δεν το ήθελε, δεν το “είχε”. Δεν έχει πλέον σημασία…
