Του Νίκου Φυλάγγελου
Η επέλαση της χυδαιότητας, στα καλύτερά της. Και μάλιστα με ακραία θύματα τις πιο εύθραυστες και αυθεντικές ψυχούλες που κυκλοφορούν στην κοινωνία μας. Τα παιδιά.
Η δραματική ακύρωση των προσδοκιών για νομοθέτηση και από την Ελλάδα της Συνεπιμέλειας των παιδιών μετά από ένα διαζύγιο, ήταν περίπου αναμενόμενη, από τη στιγμή που δεν υπήρχε επαρκής πολιτική βούληση για σύγκρουση με τα συμφέροντα του σκοταδισμού, τα οποία διατηρούν την Ελλάδα καθηλωμένη σε ένα τριτοκοσμικό νομοοθετικό πλαίσιο εδώ και πολλές δεκαετίες.
Στην πατρίδα μας, σε αντίθεση με τις προηγμένες χώρες του πλανήτη, η έννοια της γονικής μέριμνας και εκείνη της επιμέλειας έχουν διαφορετικό νομικό υπόβαθρο. Η αποτελεσματικότερη δικαιολογία για το δικαστικό κατεστημένο που δεν επιθυμούσε τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας, ώστε να συνεχίσει να καταδικάζει παιδιά να μεγαλώνουν ορφανά από τον ένα γονέα.
Στο νομοσχέδιο που έφτασε στη Βουλή, δεν υπάρχει καν η λέξη Συνεπιμέλεια. Δεν υπάρχει η πρόνοια του ίσου χρόνου ανατροφής. Δεν υπάρχει η πρόβλεψη της εναλλασσόμενης κατοικίας. Αυτές οι παράμετροι συνθέτουν τη Συνεπιμέλεια που έχουν καθιερώσει τα πολιτισμένα κράτη του πλανήτη.
Σε αυτή τη Συνεπιμέλεια, αντιτάχθηκαν, τόσο το προηγούμενο διάστημα όσο και τις τελευταίες μέρες, ατελείς φιγούρες του δημοσίου βίου, από τη δημοσιογραφία μέχρι την πολιτική, που συνέχισαν να επιχειρηματολογούν υπέρ του σκοταδισμού. Υπέρ της συνέχισης της διάκρισης των γονέων σε ανώτερο και κατώτερο. Υπέρ της παγίωσης της καταδίκης των παιδιών να μεγαλώνουν χωρίς τον ένα γονέα με ισότιμο ρόλο στη ζωή τους.
Μια μεγάλη, βαριά και ιστορική ήττα του κοινωνικού φιλελευθερισμού από τον σκοταδισμό. Η πρόοδος της ανθρωπότητας στηρίχτηκε στην εμπράγματη αλλά και νομική παραδοχή ότι, οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Προφανώς αυτό δεν ισχύει για τους χωρισμένους γονείς. Δυστυχώς και για την Ελλάδα.
