Η παραίτηση του Αρίστου Δοξιάδη από την κυβέρνηση ήταν επιβεβαιωτική της παρουσίας του στον δημόσιο βίο.
Από τότε που κακοποιούσε ρητορικά τους συνταξιούχους, την εποχή της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, μέχρι την πρόσφατη ρητορική κακοποίηση της κοινωνίας για τη συμμετοχή των πολιτών στα ογκώδη συλλλαλητήρια για Τέμπη, συνδυαστικά με την απαξία προς τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, ο Αρίστος Δοξιάδης δεν έδειχνε ποτέ να είναι κομιστής της αρετής του μέτρου.
Ένας αμετροεπής ακροκεντρώος, με φυσική απόσταση από την κοινωνία. Που δεν σεβάστηκε την εμπιστοσύνη την οποία του έδειξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το να τον συμπεριλάβει στο κυβερνητικό σχήμα, παρά την τοξικότητά του.
“Κρέμασε” τον Πρωθυπουργό, “κρέμασε” την κυβέρνηση. Και επέστρεψε στη σαγήνη της αλλόκοτης αυταρέσκειάς του..
Του Νίκου Φυλάγγελου
