Σε εποχές παρακμής και μελαγχολικής υποβάθμισης της ποιότητας του πολιτικού δυναμικού της χώρας, όπως συμβαίνει στην πατρίδα μας μετά τα Μνημόνια, ο δημόσιος χώρος δεν διακρίνεται από πληθώρα προσωπικοτήτων με ειδικό βάρος.
Και φυσικά, περισσεύουν οι υστερικές αντιπαραθέσεις, πολλές φορές και με ακραίες προσβολές σε προσωπικό επίπεδο, που λειτουργούν ανατροφοδοτικά για την απαξίωση της πολιτικής, και την περαιτέρω αποστασιοποίηση της κοινωνίας από τα πολιτικά δρώμενα.
Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, στο επίκεντρο κριτικής και επιθέσεων βρέθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Στον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να βρει κανείς… πλεονασμό από στοιχεία του χαρακτήρα και της δημόσιας παρουσίας του, με τα οποία μπορεί να διαφωνήσει. Δεν μπορείς όμως να τον κατηγορήσεις ως αποτέλεσμα της διαδικασίας του… κομματικού σωλήνα. Δεν μπορείς να τον περιγράψεις ως ανεπάγγελτο, που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στην αγορά εργασίας.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι από τους λίγους σημερινούς πολιτικούς που έχουν δουλέψει στη ζωή τους. Έχει δουλέψει σκληρά. Και μάλιστα σε συνθήκες προσωπικών, οικογενειακών απωλειών, σε νεαρή ηλικία, που θα μπορούσαν να έχουν επιδεινώσει τη φόρτισή του. Και έχει βιώσει στην καθημερινότητά του, τι σημαίνει εργασιακή ανασφάλεια.
Γι’ αυτό και το σημερινό υπουργικό αξίωμα που κατέχει, δείχνει να του ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλο στο παρελθόν.
Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
