Του Μανώλη Κομνηνού
Με ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter, ο Νίκος Μπογιόπουλος αναφέρθηκε στην πρόσφατη απώλεια του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Ο καλός δημοσιογράφος σημείωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
Ο ρόλος του μακαρίτη – πλέον – Σόιμπλε στην “ελληνική κρίση” είναι γνωστή. Και σε εμάς, τους Ελληνες, βιωματική. Αλλά ο Σόιμπλε ανήκει σε εκείνες τις πολιτικές φιγούρες που εκπροσωπούν, τελικά, ένα ολόκληρο σύστημα. Εδώ, τα στοιχεία της προσωπικότητας του ενός εκάστου εκ των υπηρετών αυτού του συστήματος – καπιταλισμός λέγεται – σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης προώθησης των επιλογών του, αποτελούν το κερασάκι στον βούρκο της βαρβαρότητας. Είναι αλήθεια ότι στην περίπτωση Σόιμπλε, το… “κερασάκι” ήταν άφθονο σε ποσότητα. Αυτό είχε γίνει γνωστό στην ίδια του την χώρα, πολύ πριν το νιώσουμε στην Ελλάδα. Η πτώση του Τείχους (διαβάστε εδω: imerodromos.gr/gia-to-teichos ) συνοδεύτηκε – εκτός των υπολοίπων – από ένα γενικό πλιάτσικο. Εμπνευσης Σόιμπλε. Πρόκειται για την αμαρτωλή υπόθεση της «Treuhand» (κάτι σαν το ΤΑΥΠΕΔ, δηλαδή…) που ανέλαβε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της πρώην Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας κατά τη δεκαετία του ’90. Το αποτέλεσμα: Στα μέσα του 1990 υπήρχαν στη ΓΛΔ γύρω στα 9 εκατ. απασχολούμενοι από τους οποίους 4 εκατ. σε κρατικές επιχειρήσεις. Στα τέλη του 1994, οι ιδιωτικοποιημένες (πλέον) επιχειρήσεις απασχολούσαν περίπου 1,4 εκατ. εργαζομένους, δηλαδή πετάχτηκαν στην ανεργία πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Το ξεπούλημα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα στοιχεία τα είχε παρουσιάσει ο Κλάους Πέτερ Ουίλντ, ειδικός σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων στη Γερμανία, και μάλιστα τα είχε παρουσιάσει στην Ελλάδα μιλώντας σε ημερίδα του ΙΟΒΕ (12/5/1998). Σύμφωνα με τον κ.Ουίλντ, που είχε ξεκαθαρίσει ότι ο ρόλος της «Treuhand» ήταν «να ιδιωτικοποιεί το 100% των επιχειρήσεων και τίποτα λιγότερο», ιδού τα στοιχεία του ξεπουλήματος: α) 6.500 εταιρείες και 8.000 τμήματα ή στοιχεία του ενεργητικού επιχειρήσεων πουλήθηκαν σε ιδιώτες. β) 4.300 εταιρείες και τμήματα εταιρειών επαναϊδιωτικοποιήθηκαν και επιστράφηκαν στους προηγούμενους ιδιοκτήτες τους. γ) 45.000 ακίνητα περιουσιακά στοιχεία που είχαν περιέλθει στο κράτος δόθηκαν σε ιδιώτες. δ) 3.700 επιχειρήσεις έκλεισαν επηρεάζοντας άμεσα 400.000 εργάτες. Η «Τreuhand» από το 1990 που ιδρύθηκε, μέχρι το 1994 που έκλεισε, δηλαδή μέσα σε τέσσερα χρόνια, «κατάφερε» να ξεπουλήσει γύρω στις 14.500 ανατολικογερμανικές εταιρείες αντί πινακίου φακής και να κλείσει γύρω στις 3.500. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια, με το τέλος του μεγαλύτερου πλιάτσικου που έγινε ποτέ στην Ευρώπη, η «Treuhand» να φορτώσει στο γερμανικό λαό ένα ταμείο με έλλειμμα ύψους σχεδόν 300 δισ. μάρκα, δηλαδή 150 δισ. ευρώ, γεγονός που δηλώνει και το μέγεθος του ξεπουλήματος. Φυσικά η υπόθεση της «Treuhand» συνοδεύτηκε από σκάνδαλα δωροδοκιών με άμεση εμπλοκή της κυβέρνησης Κολ. Πάνω από 180 άτομα οδηγήθηκαν στα δικαστήρια με κατηγορίες σχετικές με σκάνδαλα που αφορούσαν τις αποκρατικοποιήσεις στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Χαρακτηριστική η περίπτωση των διυλιστηρίων «Leuna» και της κρατικής εταιρείας πετρελαίων «Minol» που πουλήθηκαν στη γαλλική «ElfAcquitaine». Όπως αποδείχτηκε από τα «μαύρα» ταμεία της «Elf» διοχετεύθηκαν 47 εκατομμύρια ευρώ σε μίζες προς τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ. Οι Γερμανοί πολιτικοί που πήραν τις μίζες ποτέ δεν κατονομάστηκαν και δεν τιμωρήθηκαν…
