Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Ηταν θέμα χρόνου να το ακούσουμε και αυτό. Αλλωστε ούτε όριο ξεφτίλας έχουν, ούτε όριο στον κυνισμό, την χυδαιότητα, τον αμοραλισμό τους.
“… τα παιδιά αυτά (σσ: στα Τέμπη) τα σκοτώσαμε όλες και όλοι μαζί, αν θες να ξέρεις. Εμένα αυτή είναι η γνώμη μου.Όπως και στο Μάτι τους κάψαμε όλες και όλοι μαζί. Αυτή είναι η γνώμη μου. Δεν έχει σχέση με κανέναν πρωθυπουργό και με καμία κυβέρνηση“.
Αυτά είναι τα λόγια της υποψήφιας της ΝΔ στις ευρωεκλογές Β.Φλέσσα. Διατυπωμένα με… “παρρησία”, όπως η ίδια αυτοθαυμάζεται σε ανάρτησή της, όπου καταγγέλλει – κι από πάνω – επιχείρηση “παραποίησης καὶ ἀνήθικης πολιτικῆς ἐκμετάλλευσης” της θέσης της (η ορθογραφία ανήκει στην ίδια)…
Θυμίζουμε ότι στην παρουσίαση των υποψηφίων του, ο Μητσοτάκης μας είχε πει ότι πίσω από τον κάθε έναν και κάθε μία εξ αυτών, πίσω είναι ο ίδιος. Πράγματι.
Ως εκ τούτου ας το λήξουμε εξ’ αρχής με την συγκεκριμένη κυρία: Το θέμα δεν είναι η κυρία. Η εν λόγω είναι άνευ σημασίας. Το ίδιο, άνευ σημασίας, είναι κι Καραμανλής που “δεν ήξερε τίποτα”. Το ίδιο κι ο Γεωργιάδης του “ποιος ασχολείται με τα Τέμπη”. Το ίδιο και οι άθλιοι της πλειοψηφίας τους στην Εξεταστική Επιτροπή. Το ίδιο κι ο Φλωρίδης του “όποιος μιλάει για μπάζωμα είναι για τα μπάζα”.
Το θέμα είναι ο Μητσοτάκης. Είναι οι κυβερνήσεις τους. Είναι το κράτος τους.
Εξηγούμαστε:
Τα Τέμπη είναι ένα οριακό σημείο στο οποίο η ελληνική κοινωνία, εμείς και τα παιδιά μας, κεραυνοβολήθηκαν από ένα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα που λειτουργεί σαν υπηρέτης οικονομικών συμφερόντων, που ξεπουλάει και απομειώνει την αξία και την ασφάλεια του δημόσιου πλούτου, που βάζει στο ζύγι του κέρδους τις ανθρώπινες ζωές και τις θυσιάζει για το δικό του, ίδιον όφελος.
Τα Τέμπη είναι ο τόπος και ο χρόνος που το κράτος-συλλογικός κομματάρχης της ντόπιας και ξένης κεφαλαιοκρατίας, το κράτος της αυθαιρεσίας, της ρουσφετοκομματοκρατίας, της αδιαφορίας, της αναλγησίας, της πολιτικής οικογενειοκρατίας, άφησε πίσω του πτώματα, εξαΰλωσε νέα παιδιά, έριξε στην άβυσσο του πένθους και της απώλειας δεκάδες οικογένειες και από την ίδια εκείνη στιγμή επιδιώκει – μέσω της συγκάλυψης, του κουκουλώματος, του μπαζώματος, του κυνισμού, της μονταζιέρας, της αυθάδειας στα όρια της αλητείας – να επιβάλλει και την ατιμωρησία.
Τα Τέμπη είναι το ακρότατο όριο στο οποίο συναντιούνται τα εγκλήματα του Σαμίνα και της Φαράν, των πυρκαγιών του 2007 με τις πυρκαγιές του 2022 και 2023, που συναντιέται η Μάνδρα με το Μάτι και την Μαρφίν, είναι όχι η σταγόνα, αλλά το τσουνάμι που ξεχειλίζει τα όρια των αντοχών μιας κοινωνίας που ανέχτηκε να της λένε
- “μαζί τα φάγαμε” όταν της έκοβαν μισθό και σύνταξη,
- που της είπαν «ας πρόσεχε» όταν την λεηλάτησαν στο Χρηματιστήριο,
- που της είπαν «καλό κουράγιο» όταν είδε τα παιδιά της να μεταναστεύουν στα 4 σημεία του μνημονιακού ορίζοντα,
- που της είπαν ότι «δεν ήξεραν» πως χρειάζονται ΜΕΘ για τους διασωληνωμένους,
- που την έδωσαν “καλάθια-καπαμά” όταν την λεηλατούν στο σουπερ μάρκερ, στο βενζινάδικα και στη ΔΕΗ,
- που της πουλάνε “αριστερά” φύκια για “άριστες” και “επιτελικές” μεταξωτές κορδέλες όταν της πίνουν το αίμα εργολάβοι, εφοπλιστές, καναλάρχες, κλινικάρχες, κολεγιάρχες και κάθε λογής ολιγάρχες,
και που τώρα της λένε κι από πάνω ότι το να σκοτώνονται τα παιδιά της πάνω στις ράγες αυτής ακριβώς της αυθαιρεσίας, της ρουσφετοκομματοκρατίας, της αδιαφορίας, της αναλγησίας και της πολιτικής τυμβωρυχίας, είναι η αναγκαία τάχα θυσία για να… πάμε μπροστά και ένα είδος “τιμωρίας”, αφου, τελικά “όλοι μαζί τα σκοτώσαμε”!
Τα Τέμπη, κι αυτό θα το πληρώνουν κάθε φορά που θα ξεχειλίζουν τα εμέσματά τους, είναι το αιματοβαμμένο αποτύπωμα της σαπίλας τους.
