Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
– Ξεκίνησαν – αυτοί οι “αντικειμενικοι” – μηρυκάζοντας μέχρι αυτογελοιοποίησης το σκονάκι “περί ανθρώπινου λάθους”.
– Προχώρησαν – αυτοί οι απεργοφάγοι – κατηγορώντας αλήτικα τους εργαζόμενους ότι δεν έκαναν… απεργίες.
– Συνέχισαν – αυτοί οι “ελέγχουμε την εξουσία” – δίνοντας ξετσίπωτα “ιδέες” και συμβουλές στην κυβέρνηση για την… επικοινωνιακή διαχείριση του εγκλήματος.
– Εφτασαν μέχρι και να απογειώσουν την δυσωδία τους στην στρατόσφαιρα σερβίροντας το έγκλημα περίπου σαν αναγκαία “θυσία” για να βελτιωθούμε και να πάμε παρακάτω…
Ολοι αυτοί ήταν, είναι και θα είναι ένας εσμός σμπίρων της καθεστωτικής δημοσιογραφίας – υπηρετών του κεφαλαίου.
Ανήκουν σε εκείνο το ρυπαρό και χαλασμένο είδος του ασπάλακα που γλείφει τις πολιτικές που αποφέρουν κέρδη στα αφεντικά του.
Πρόκειται για ένα παρεάκι χωμένο μέχρι το λαιμό στα λύματα του ιλουστρασιόν οχετού που έχει εκπαιδευτεί να δακρύζει σαν κροκόδειλος, την ώρα ακριβώς που κατατάσσει στις “παράπλευρες απώλειες” τους νεκρούς της Φαράν και της Ρικομέξ, του Σαμίνα και των πυρκαγιών του 2007, τους νεκρούς στη Μάνδρα και στο Μάτι, τώρα στα Τέμπη.
Συνωθούνται σε εκείνο τον αστραφτερό απόπατο των μπιστικών της εξουσίας είτε πλασάρουν “σωτήρια” Μνημόνια, είτε επιτίθενται σε αγωνιζόμενους εργάτες, είτε κάνουν πλάτες σε εγκληματικές πολιτικές.
Ο Βάρναλης το έγραφε έτσι:
“Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,
της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,
και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,
του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!”
– Κάποιοι περιγράφουν αυτό το είδος με το σύνθημα “αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι”.
Πιστεύουμε ότι η περιγραφή του Λένιν – κατά την εισήγησή του Α’ Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς – είναι πιο διαφωτιστική:
“Η ελευθερία του Τύπου είναι επίσης ένα από τα κυριότερα συνθήματα της «καθαρής δημοκρατίας».[…] η ελευθερία αυτή είναι μια απάτη, εφόσον τα καλύτερα τυπογραφεία και τα τεράστια αποθέματα χαρτιού βρίσκονται στα χέρια καπιταλιστών και εφόσον διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου πάνω στον Τύπο. Για να κατακτηθεί η αληθινή ισότητα και η αληθινή δημοκρατία πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί από το κεφάλαιο η δυνατότητα να μισθώνει συγγραφείς, να αγοράζει εκδοτικούς οργανισμούς και να εξαγοράζει εφημερίδες, και γι αυτό πρέπει να από τιναχτεί ο ζυγός του κεφαλαίου, πρέπει να ανατραπούν οι εκμεταλλευτές, να κατασταλεί η αντίσταση τους. Οι καπιταλιστές αποκαλούν «ελευθερία» την ελευθερία των πλουσίων να γίνονται πλουσιότεροι, την ελευθερία των εργατών να πεθαίνουν από την πείνα. Οι καπιταλιστές αποκαλούν ελευθερία του τύπου, την ελευθερία των πλουσίων να εξαγοράζουν τον τύπο, την ελευθερία να χρησιμοποιείται ο πλούτος για την κατεργασία και παραποίηση της λεγόμενης κοινής γνώμης. Και στην περίπτωση που οι θεματοφύλακες της «καθαρής δημοκρατίας» αποδεικνύονται στην πραγματικότητα θεματοφύλακες του πιο βρωμερού, του πιο αργυρώνητου συστήματος της κυριαρχίας των πλουσίων πάνω στα μέσα διαφώτισης των μαζών, αποδεικνύονται απατεώνες που ξεγελούν το λαό, που με καλοφτιαγμένες, όμορφες, μα ολότελα ψεύτικες φράσεις αποσπούν την προσοχή του από το συγκεκριμένο ιστορικό καθήκον της απελευθέρωσης του Τύπου από το ζυγό του κεφαλαίου”
