Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη
Ερε τι έχει να γίνει από αύριο! Αρχίζουμε δίαιτα, διαλογισμό και γυμναστήριο, κόβουμε το τσιγάρο… Από αύριο, καλημέρα ζωή!
Ως τα Φώτα περίπου θα κρατήσει αυτό. Μετά θα μας καταπιεί το «δε βαριέσαι». Αλλά δε βαριέσαι! Ας χαρούμε το τελετουργικό της Πρωτοχρονιάς. Στο κάτω κάτω έρχεται να μας θυμίσει πόσο βαθιά είναι η ανάγκη μας για νέα ξεκινήματα.
Προβλέψεις για το 2024 δεν θα διαβάσετε πολλές, γιατί λιγοστεύουν οι τολμηροί.
Αντί προβλέψεων λοιπόν, ας αρκεστούμε στις ευχές που κάνουμε ως άνθρωποι και στις προσδοκίες που διατυπώνουμε ως πολίτες. Μια τέτοια ευχή θα ήταν το 2024 να συναντηθούν όσο γίνεται οι δύο Ελλάδες. Ακούγεται αόριστο, είναι όμως καταγεγραμμένο πολύ παραστατικά σε μια έρευνα της Metron Analysis που δημοσιεύθηκε πέρυσι τέτοια εποχή. Υπήρχε η εξής ερώτηση: «Ας φανταστούμε τον κόσμο σαν μια πόλη προστατευμένη από ένα κάστρο που περικλείεται από μια έρημο. Υπάρχουν άνθρωποι προστατευμένοι μέσα στο κάστρο και άνθρωποι απροστάτευτοι έξω από αυτό. Εσείς βρίσκεστε μέσα ή έξω από το κάστρο;». Σχεδόν οι μισοί είχαν απαντήσει τότε «έξω». Κι όσο φτωχότεροι οι ερωτώμενοι τόσο περισσότεροι οι «απέξω».
Καλά τα εύσημα που παίρνει η Ελλάδα, επείγει όμως να αρχίσουν επιτέλους να σημαίνουν κάτι για το σύνολο των πολιτών. Κι όταν το κόστος ζωής (στέγη, τρόφιμα, λογαριασμοί) εκτοξεύεται και οι μισθοί δεν ακολουθούν, το πρόβλημα μεγαλώνει. Τη θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη την ερώτηση με το κάστρο. Γιατί πέραν της αίσθησης του επείγοντος που γεννούσε, έδινε και απαντήσεις σε σειρά «γρίφων» των καιρών μας. Από τη βία ως την άνοδο της Ακροδεξιάς.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την κρατική στήριξη, για να περάσεις την πύλη του κάστρου, χρειάζεται άλλου είδους pass.
Επειτα, εκείνο που καλείται επειγόντως να αποκαταστήσει η κυβέρνηση είναι η κοινωνική κινητικότητα. Παλιά τελείωνες το δημόσιο σχολείο σε υποβαθμισμένες περιοχές, σε κτίρια ετοιμόρροπα, ακόμη και στα όρια της ανέχειας, αλλά μπορούσες με προσπάθεια να διεκδικήσεις και τελικά να εξασφαλίσεις ένα καλύτερο μέλλον. Αν κοιτάξει κανείς το χάσμα που χωρίζει μαθητές δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων στην Ελλάδα σήμερα (PISA), καταλαβαίνει πως αυτό το στοίχημα χάνεται. Κι αν δεις τη μεγάλη εικόνα, την Παιδεία μας σε παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, έχουμε πρόβλημα συνολικά. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο αποκαρδιωτικό αλλά και εξοργιστικό για έναν νέο άνθρωπο από το να συνειδητοποιήσει πως ζει σε μια χώρα όπου, ακόμη κι αν τα κάνει όλα σωστά, οι πιθανότητες να κατακτήσει το όνειρό του είναι απειροελάχιστες. Είθε το 2024 να συναντηθούμε όλοι μέσα στο κάστρο.
