Γράφει η Νίκη Λυμπεράκη
Είναι πολλοί εκεί έξω που έχουν μια αμφιθυμία γύρω από τις ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων που αφορούν δικαιώματα. Αν η μέτρηση είναι ο τρόπος μας να διαπιστώσουμε τον βαθμό ωριμότητας, προοδευτικότητας ή δημοκρατικότητας της κοινωνίας, πάσο. Αν είναι όμως το κριτήριο βάσει του οποίου κινείται το κράτος, πολιτεύονται τα κόμματα, αποφασίζει η κυβέρνηση και νομοθετεί η Βουλή, τότε υπάρχει ζήτημα.
Το θέμα επανέρχεται τώρα που ανοίγει πάλι η συζήτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Όσο προβληματικό είναι να μιλάμε για δικαιοσύνη που ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, άλλο τόσο πάσχει και η λογική που θέλει τους πολλούς να αποφασίζουν, κάπως αυτοκρατορικά, αν θα επιτρέψουν να κατοχυρωθεί το ένα ή το άλλο δικαίωμα των αριθμητικά λιγότερων.
Αλίμονο δηλαδή αν σε ένα κράτος δικαίου, τα δικαιώματα των μειοψηφιών ή των μειονοτήτων εξαρτώνται από τις ορέξεις και τα γούστα της εκάστοτε πλειοψηφίας.
Είναι βέβαια πολύ βολικό για το πολιτικό προσωπικό να επικαλείται τον βαθμό «ωρίμασης» ή «ετοιμότητας» της κοινωνίας να δεχθεί το τάδε ή το δείνα. Διότι περιμένοντας να «ωριμάσει» η κοινωνία, πετάς την μπάλα στην εξέδρα, αράζεις στην ανέξοδη απραξία σου και τα έχεις καλά με όλους.
Διάβαζα τις προάλλες μια δήλωση δημοφιλούς τραγουδιστή κατά της τεκνοθεσίας. Ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του, αρκεί να είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει καμία περαιτέρω βαρύτητα, όποιος κι αν είναι. Βάρδος, πρύτανης, καντηλανάφτης, μητροπολίτης (για να θυμηθούμε τα «παιδιά αξεσουάρ») ή Πρόεδρος.
Αν διαφωνείτε με το σκεπτικό, κάντε την εξής άσκηση: αντικαταστήστε το ερώτημα με ένα άλλο που να αφορά επίσης δικαιώματα. Μπορείτε να φανταστείτε, για παράδειγμα, να μετράει η γνώμη των πολλών για το αν δικαιούται κανείς να διαχειρίζεται την περιουσία του κατά βούληση; Για το αν δικαιούνται τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο; ‘Η και πιο περιοριστικά: Αν δικαιούνται τα παιδιά των Ρομά να πηγαίνουν στο σχολείο; Τώρα δεν γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος ο συλλογισμός;
Το επόμενο διάστημα είναι βέβαιο πως θα ακούσουμε, θα διαβάσουμε και θα δούμε πολλά. Debate, διαξιφισμούς, κόντρες, μπηχτές… Χρήσιμη είναι η συζήτηση για όλα τα θέματα, πολύ περισσότερο μάλλον για εκείνα όπου ακόμη δεν έχει καν κερδηθεί η μάχη της ορατότητας. Ας την παρακολουθήσουμε λοιπόν γνωρίζοντας όμως ότι κανενός η άποψη δεν μετράει παρά μόνο σε επίπεδο φιλολογικό.
Η κυβέρνηση οφείλει αταλάντευτα να προχωρήσει με αυτό που έχει υποσχεθεί ο Πρωθυπουργός από όταν εξελέγη.
