Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ιθάκες… Η πιο αυθόρμητη προσδοκία στη ζωή μας, που ωστόσο… μεγαλώνουμε για να κατανοήσουμε την υπεραξία της. Να είναι η ζωή υποτυπωδώς γενναιόδωρη, ώστε να μας χαρίσει τα ταξίδια, τις διαδρομές, τον περίπατο προς την εκπλήρωση ενός ονείρου. Ανεξαρτήτως της κατάληξης της διαδρομής. Είναι τόσα πολλά και τόσο σπάνια εκείνα που μας προσφέρει το ταξίδι. Αξίζει τον κόπο. Ακόμη και όταν ο πόνος, η απογοήτευση, τα ραγισμένα όνειρα και οι καρδιές που κλείνουν (για να προστατεύσουν την ομορφιά τους), δεν μας αφήνουν να το ομολογήσουμε… ούτε στον εαυτό μας.
Η ψυχολογία είναι μια συναρπαστική επιστήμη. Προϋποθέτει ενσυναίσθηση, την αδιαπραγμάτευτη απόφαση συνείδησης να προσφέρεις περισσότερα από όσα θα δεχθείς, την ενσωμάτωση των δικών σου “θέλω”, στην υπέρτατη ανάγκη να ακούσεις, να κατανοήσεις και να σεβαστείς τα “θέλω” εκείνου που έρχεται και σου ανοίγει την καρδιά του. Εκείνου που μοιράζεται μαζί σου τις πιο άβολες και παρεξηγήσιμες εκδοχές του εαυτού του.
Πάνω από όλα όπως, προϋποθέτει τη δωρεά του φωτός. Εκείνο το φως που έχει μείνει ανοικτό μέσα σου, όσο γοητευτική και αν είναι η έλξη που ασκεί το σκοτάδι. Όσο αφόρητη και αν είναι η παραφωνία της συγκυρίας, η ανορθογραφία του πεπρωμένου.
Για όσες επιλέξαμε να μην ακολουθήσουμε τις διδαχές του επαγγέλματος που σπουδάσαμε ακαδημαϊκά, και να περιοριστούμε στην… ψυχανάλυση του εαυτού μας, και όσων διαμορφώνουν τη δημόσια σφαίρα, οι ίδιες σκέψεις επανέρχονται μονότονα, ντυμένες με χαμόγελα ικανοποίησης και θαυμασμού, όταν κάποιος άλλος προτίμησε να ακολουθήσει τον ανηφορικό δρόμο. Να δίνει καθημερινά μάχες συνείδησης, για να κάνει καλύτερους εκείνους που προσέχουν τα λόγια του.
Να ενσωματώνει τη μη αναστρέψιμη απώλεια, σε λόγια ωδής προς τη ζωή. Να μοιράζεται εκείνο το φως που ο ίδιος, στην περίπτωσή μας η ίδια, κράτησε ανοικτό μέσα της.
Μια ανάρτηση της ψυχολόγου Στέλλας Αργυρίου, βάλσαμο για τη μετάβαση από το πένθος για εκείνους που φεύγουν, στον ύμνο προς την ακατανίκητη γοητεία της ζωής. Ακόμη και με τις πληγές που ανοίγει…
